نزول آيه «حكمت» در شأن امام علي(ع)

کدام یک از آیات قرآن به آيه «حكمت» معروف است و در شأن چه كسي نازل شده است؟

آيه 269 سوره بقره: «يُؤتِى الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُؤتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ اوتِىَ خَيْراً كثيراً» در شأن علي(ع) نازل شده است. از عبدالله بن عباس نقل شده كه نزد رسول خدا(ص) بودم، درباره على(ع) سؤال شد، فرمودند: «دانش و حكمت به ده قسمت تقسيم شده، نه قسمت آن به على(ع) داده شده و يك قسمت آن به همه مردم». در صحيح ترمذى نيز آمده است كه پيامبر(ص) فرمود: «من خانه دانشم و على(ع) درب آن خانه است».

میراث علمى اهل بیت(ع)

آیا از احادیث و علوم اهل بیت(علیهم السلام) چیزى به یادگار مانده است؟

از اهل بيت(ع) آثار علمي زيادي برجاي مانده؛ ازجمله: 1- كتاب علي(ع)، 2- نهج البلاغه، 3- صحیفه سجادیه، 4- رسالة الحقوق، 5- رساله امام رضا(ع) در فرایض و سنن، 6- رساله امام هادى(ع)، 7- چهارصد کتاب از چهارصد نویسنده که محتواى آنها به کتاب هاى عمده اى که در دوره هاى بعد به دست علماى شیعه تألیف شد منتقل شده است.

منظور از «اهل ذکر» در آیه «فاسئلوا أهل الذکر»

منظور از «اهل ذکر» در آیه «فاسئلوا أهل الذکر» چه کسانى هستند؟

«ذِکر» به معنى آگاهى و اطلاع است و«اهل ذکر» مفهوم وسیعى دارد که همه آگاهان و اهل اطلاع را در زمینه هاى مختلف شامل مى شود. لذا «قرآن مجید» و شخص پیامبر(ص) مصداق روشن«ذکر» اند. به این ترتیب امامان معصوم که اهل بیت او و وارث علم او هستند، روشن ترین مصداق«اهل الذکر» هستند. همچنان که در بسیارى از تفاسیر و کتابهای اهل سنت، از ابن عباس نقل شده که: اهل ذکر محمّد و على و فاطمه و حسن و حسین(ع) هستند. و این معنا منافاتى با عمومیت مفهوم آیه و همچنین شأن نزول آن ندارد.

لزوم اعلمیّت امام

به چه دلیل لازم است امام اعلم أمّت باشد؟

منصب امامت، مثل منصب هاى دنیوى یک مقام عرفى نیست، بلکه ریاست عام براى تدبیر امور دین و دنیاى مردم است. لازمه اش آن است که امام، نسبت به آن چه به وى رجوع مى کنند، از همه داناتر باشد، خصوصا برای پر کردن خلأهای پس از رحلت پیامبر(ص).

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قال علي (عليه السلام):

اَلْحَاجُّ وَالْمُعْتَمِرُ وَفْدُ اللَّهِ، وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ يُکْرِمَ وَفْدَهُ وَ يَحْبُوَهُ بِالْمَغْفِرَةِ.

حج گزار و عمره گزار، واردشدگان بر خداوند مى باشند و بر خدا است که وارد شده بر خود را گرامى داشته، او را مشمول مغفرت و آمرزش خويش قرار دهد.

وسائل الشيعه: 4/116