میرزا بهاء می گوید: پرهیز کنید از این که دست های خودتان را در ظرف ها و کاسه ها فرو ببرید، و اخذ کنید آنچه را که نزدیک به لطافت است. در حقیقت، میرزا با تقلید کورکورانه از آداب و رسوم اروپائیان، خواسته با حکم تازه و لطیفی، بشر را با کارد و چنگال به سعادت و خوشبختی برساند. اما جناب شوقی با درک مقصود بهاء، به صراحت می گوید: بهائیان، باید دراقتباس از حسنات اهل غرب همت نمایند.

میرزا می گوید: در شهرها یکی از لغات و خط موجوده را برای تکلم و نوشتن انتخاب کنید، زیرا این امر سبب اتحاد امم می شود. ممکن است این دستور، مقدمه ای برای ترویج زبان انگلیسی بوده باشد، چنانکه در متحد المآل محفل روحانی ایران، جوانان را به فراگیری زبان انگلیسی تشویق می کند. شگفت آور این که پیغمبر قرن نوزدهم زبان مادری اش فارسی و کتاب آسمانی او عربی و زبان بین المللی او انگلیسی است.

یکی از احکام عجیب بهائیت، حرام بودن نشستن بر روی منبر است. گویا در نظر جناب میرزا، منبر و صندلی با یکدیگر تفاوت دارند. ظاهراً انگیزه ایشان از صدور این حکم، مبارزه با منبر، اهل منبر و کسانی است که سکّان هدایت مردم را در اسلام به عهده دارند تا راه برای نفوذ بدعت های بعدی باز شود.

بهائیان در توجیه حکم نهی از استخاره و عدم اعتبار آن، در کتاب گنجینه احکام می گویند: توجه تام و استمداد از مصدر فیض و الهام واجب است. گویا جناب شوقی متوجه نشده که استخاره، همان توجه و استمداد از مصدر فیض است و لا غیر، و این را نیز می دانسته که اقدس کتابی نیست که قابل استخاره باشد و از همین رو گفته، شما باید به جای استخاره به سوی خدا متوجه باشید.

بهائیان برای نظارت بر نشر و چاپ، حکم بسیار جالبی دارند. گنجینه احکام، از قول عبدالبهاء نقل می کند: باید از حکومت اطاعت نمود و نباید کلمه ای بدون اذن و اجازه حکومت طبع گردد و هدف از این قانون، ممانعت از نشر کتب و نوشته هایی است که به صلاح بهائیت نیست، اما کتاب¬ هایی که به صلاحشان است را با تیراژ انبوه منتشر می کنند و حتی اسمی از چاپخانه و محل طبع نمی برند.

غالبا اقلیّت هاى مبارز، براى واژگون کردن اکثریت خودکامه و ظالم از روش استتار استفاده کرده، جمعیت زیر زمینى تشکیل مى دهند و برنامه هاى سرّى دارند، «تقیّه» قبل از آن که یک برنامه اسلامى باشد، یک تاکتیک عقلانى و منطقى براى مبارزه با دشمن نیرومند است. لکن منطق بهائیت در این موضوع متناقض است. از طرفی سیّد باب در تمام زندگی خود به شیوه تقیّه رفتار نموده و از طرف دیگر به پیروان خودشان دستور می دهند که شما نباید تقیه کنید.

میرزا در "اقدس" می گوید: «کسی را نشاید که در مقابل مردم زبانش را حرکت داده و در طرق و شوارع ذکر بگوید بلکه لازم است کسی که می خواهد ذکر بگوید در خانه خود یا در جایی که مهیای برای ذکر است متذکر باشد ...». در حالی که قرآن می فرماید: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و صبح و شام او را تسبیح نمایید». آری؛ چون عوامل غفلت در زندگی مادی بسیار فراوان و تیرهای وسوسه‌ شیاطین از هر سو به طرف انسان پرتاب می‌گردد، برای مبارزه‌ با آن راهی جز «ذکر کثیر» نیست.
 

"سیّد باب" برای اینکه نادانیش پیش مردم کشف نشود، عنوان «من یظهره الله» را بهانه گرفته، و در "بیان" می گوید: «سؤال از "من یظهره الله"، جایز نیست الّا از آنچه لایق به او است و اگر کسی خواهد سؤال کند، جایز نیست الا در کتاب (یعنی بوسیله نامه) تا آنکه حظّ جواب را کما هی درک کند و آیتی باشد از محبوب او در نزد او، چنانچه در بیان هم کسی این صفت (سؤال به وسیله کتابت) نازل می کند».

"میرزا بهاء" نمی توانست اظهار علاقه و ارادت مردم در مقابل اشخاص روحانی را تحمل کند و مقامات معنوی آنان را نافذ ببیند، از راههای مختلف به مقام مبارزه و دفاع برخاسته، و تا جائی که توانست در میان مردم و علماء و روحانیّون فاصله انداخته است. او خود را مرسل انبیاء و مرسلین، خالق آسمانها و زمین، فعال ما یشاء، اصل قدیم، ناسخ همه ادیان و افضل تمام بنی آدم می داند و حتّی برای خودش عبادت کردن و سجده نمودن و متوجه شدن در حال پرستش را جایز، بلکه واجب می داند؛ ولی نسبت به دیگران بوسیدن دست را تحریم کرده است!

«بهاء» مبتنی بر مقتضیات طبیعت انسان، تراشیدن مو را تحریم می کند. جالب اینکه او در احکام صادره خود هرجا که احکامش موافق طبیعت و فطرت انسانی است طبق آن حکم می دهد ولی در مواردی که مقتضیات طبیعت با هوسرانی و شهوت پرستی مردم موافق نباشد، بدون کوچکترین توجه و اعتنائی به طبیعت، تمایلات نفسانی آنان را تأمین می کند و مطابق دلخواه پیروان خود، حکم صادر می کند؛ چنانکه در تراشیدن موی صورت و امثال آن چنین کرده است.