از تواريخ به خوبى استفاده مى شود، که «معاویه» نخستين كسى است كه اين كار زشت و قبيح را پايه گذارى كرد. به گفته علامه امينی در «الغدير»، معاويه پيوسته اصرار داشت كه رواياتى در نكوهش مقام امام علی(ع) جعل كند و اين كار را آن قدر ادامه داد كه كودكان شام با آن خو گرفتند و بزرگ شدند و بزرگسالان به پيرى رسيدند. هنگامى كه پايه هاى بغض و عداوت اهل بيت(ع) در قلوب ناپاكان محكم شد، سنّت زشت لعن و سبّ مولا على(ع) را به دنبال نماز جمعه و جماعت و بر منابر و حتى در محل نزول وحى يعنى مدينه رواج داد.

امام علی(ع) اجازه سبّ خود را در حال اجبار و ناچاری، به یارانش داد، ولی برائت از خود را به سه دليل نهی می كند: 1- تولّد [خود] بر فطرت اسلام و ايمان. 2-پيشگام بودن در پذيرش اسلام و ايمان. 3- پيشگام شدن در هجرت به مدينه و يارى كردن پيغمبر خدا(ص). بديهى است قصد سبّ بسيار بد و قصد برائت بسيار بدتر از آن است؛ زيرا مفهوم اوّلى نفى احترام يك انسان است و مفهوم دومى ابراز بيزارى از مكتب و آئين او يعنى اسلام است. امام(ع) با این کار در واقع اجازه اهانت به شخص خود را داد، ولى اجازه اهانت به مكتبش را نداد.

معاویه پس از شهادت امام علی(ع) و برای منفور ساختن آن حضرت نزد افکار عمومی نسل های مختلف جامعه اسلامی دست به کارهایی زد از جمله فشار بر دوستداران امام علی(ع) و منع شان از نقل فضایل حضرت، جعل احادیث توسط محدثان جیره خوار علیه حضرت علی(ع) و سرانجام صدور حکم لعن و سبّ حضرت بر منابر سراسر قلمرو پهناور اسلامی. سرانجام این بدعت تاسف برانگیز پس از 59 سال در زمان عمر بن عبدالعزیز، خلیفه نسبتا دادگر اموی ملغی گردید.

امام حسین(ع) در روز عاشورا طبق اقتضائات و شدت جنایات افراد و سخت دلی دشمنان، گاه به طور عام و گاهی هم افراد خاصی را نفرین فرموده اند، به عنوان نمونه نفرین حضرت به قاتلان حضرت علی اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و جناب عبدالله بن حسن بود که از خداوند تفرقه و هلاکت و برداشته شدن برکات از آنها را خواستار شد.