از امام جواد(ع) ده ها حديث والا در منابع اهل سنت آمده، همانند این جملات: امام فرمودند: «به ضعیفان خود ترحّم کنید و به توسط ترحم بر آنان از خداوند براى خودتان طلب رحمت نمایید»، هم چنین می فرماید: «هر کس با خدا از دیگران بى نیازى جوید مردم به او محتاج خواهند شد. و هر کس از خدا بترسد خداوند او را محبوب مردم مى گرداند.»، و آن حضرت می فرماید: «زيبايى در زبان و کمال در عقل است»، و ... .
با مراجعه به کتب اهل سنت روایات بسیاری در احترام و منزلت امام حضرت جواد(ع) می یابیم. همانند ابوعثمان عمرو بن بحر جاحظ که در مدح امامان شیعه می گوید: «هر یک از آنان عالم، زاهد، عابد، شجاع، جواد، و تزکیه شده اند... و این براى هیچ بیتى از بیوت عرب و عجم تحقق نیافته است». هم چنین ابن تیمیه می گوید: «محمّد بن علىِ جواد از بزرگان بنى هاشم بود. او معروف به سخاوت و بزرگوارى بود، و لذا او را جواد (بخشند) نامیده اند».
ابن صباغ مالکى از صفوان بن یحیى نقل مى کند که: به امام رضا(ع) عرض کردم: قبل از آن که خدا به شما اباجعفر را عنایت فرماید، از امام بعد از شما سؤال کردیم، مى فرمودید: «خداوند به من فرزندى عنایت خواهد نمود». الآن خداوند به شما فرزندى عنایت کرده، اگر شما را ندیدیم به چه کسى رجوع کنیم؟ حضرت با دستش به امام جواد(ع) اشاره کرد در حالى که سه ساله بود. عرض کردم: این که سه سال بیشتر ندارد؟ حضرت فرمود: «این امر ضررى نمى رساند؛ زیرا عیسى در حالى که عمرى کمتر از سه سال داشت برهان نبوت خود را آشکار نمود».
محمّد بن طلحه شافعى مى گوید: «کنیه امام جواد(ع) ابوجعفر، و براى او دو لقب است: «قانع» و «مرتضى». و حافظ عبدالعزیز نقل کرده که حضرت ملقّب به «جواد» بود». هم چنین ابن صبّاغ مالکى مى نویسد: «و امّا کنیه او، ابوجعفر هم کنیه با جدّش محمّد باقر است. و امّا القاب او عبارتند از: «جواد» «قانع» و «مرتضى» که مشهورترین آن ها همان «جواد» است».
شبلنجى در«نورالابصار» مى نویسد: «مأمون به قصد شکار می رفت که در اثناى راه به جمعى از کودکان رسید. کودکان از ابهت مأمون، ترسیده و پراکنده شدند، ولی آن حضرت از جاى خود حرکت نفرمود و با نهایت وقار در مکان خود ایستاد و در جواب مأمون فرمود: «راه بر تو تنگ نبود که آن را گشاد کنم و جرم و خطایى نداشتم که از تو بگریزم».
از ابن حجر هیتمى و ديگران نقل شده: مأمون مى خواست دخترش را به امام جواد(ع) تزويج کند. بنى عباس، معترض شده، گفتند: او کودک است و هنوز علم و کمالى کسب نکرده، اگر صبر کنى که کامل شود و بعد از آن با او وصلت نمایى بهتر است؛ مامون براي اثبات مقام علمي امام در کودکي، مباحثه علمي بين ايشان و علماي بزرگ و نامدار از جمله يحيى بن اکثم بر قرار نمود که در آن مجلس، مباحث عالمانه و حکيمانه امام همگان را شگفت زده نمود.
بغدادى مى گوید: «على بن ابى على مرا به سندش از محمّد بن سنان خبر داد و گفت: « ابوجعفر محمّد بن على بیست و پنج سال و سه ماه و دوازده روز عمر کرد. ولادت او در سال 195 هـ.ق بود. و در روز سه شنبه، سال 220 از دنیا رحلت نمود». هم چنین ابن حجر هیتمى درباره امام جواد(ع) مى نویسد: «او در آخر ذى قعده، سال 220، و در 25 سالگی رحلت نمود و در مقابر قریش پشت قبر جدش امام کاظم(ع) به خاک سپرده شد. و عمرش 25 سال بود».
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.
نزد هر کس که از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 285