يكى از فضايل مهم اهل بيت(ع)، شیوه برخورد آنان با ایتام است كه در سوره «انسان» به أن پرداخته شده است. در زمان بیماری حَسَنین(ع)، امام علی(ع) نذر می کند که اگر فرزندانش شفا یافتند سه روز روزه بگیرد. پس از برطرف شدن بیماری آنان، و در هنگام اقامه نذر، امام و فرزندانش سه روز افطار خود را به فقیر، یتیم و اسیر بخشیدند لذا خداوند در قرآن فرمود: «غذاى خود را به مسكين، يتيم و اسير اطعام مى كنند و مى گويند: ما شما را به خاطر خدا اطعام مى كنيم».

اسلام در جغرافيايي نازل شد كه خوردن اموال يتيم براى آنها امري عادى بود! از اين رو دستورات اسلام، در چنين محيطي، چيزى جز معجزه نيست. در واقع اين توصيه ها به دو موضوع مسائل انسانى و مشکلات اجتماعی اشاره دارد؛ زیرا همواره در هر جامعه، ایتامی وجود دارند كه نيازمند كمكهاى ديگران اند، و اگر در جامعه رها شوند، و از محبت، عواطف و كمكهاى مالى ديگران بهره مند نشوند، به موجودى عقده اى و خطرناك تبديل خواهند شد که در صدد انتقام از جامعه برمى آيند.