نخستین کسى که خطبه را پیش از نماز خواند عثمان بود. سپس اُمویان که پس از عثمان بر اوضاع مسلّط شدند با وى همراهى کرده و با سنّتِ پیامبر(ص) مخالفت کردند و خطبه را پیش از نماز ایراد کردند. در حالی که آنچه در سنّت شریفه ثابت است این است که خطبه نماز عید فطر و قربان پس از نماز باید خوانده شود و نمى توان به صرف ادّعاى مصلحت براى مردم سنّت پیامبر(ص) را ترک کرد.

شیعه چنین سخنى را نمى گوید؛ بلکه گوینده این سخن کسى است که چنین تهمتی را به آنان نسبت مى دهد تا آنان را لکّه دار سازد؛ زیرا درباره زنان آزاده خاندان نبوّت با وجود اینکه زیور آلات و سرپوششان به غارت رفت، هیچ شیعه اى باور ندارد که آنان در طول اسارت عریان بودند و گرفتار خوارى و ذلت شدند، زیرا محبّت پروردگار نسبت به آنها مانع پدید آمدن چنین وضعیّت و حالتى براى آنان بوده است.