ابوزهره در سجایای امام صادق(ع) مي نويسد: «امام صادق(ع) هيچ گاه به دنبال دنيا نبود و به دنبال شهوات يا امور شبهه ناک نمى رفت، بلکه به دنبال طلب حق بود». هم چنین می گوید: «به مستحقّان عطا مى کرد و در بيشتر اوقات عطا را مخفى مى کرد، هنگام قحطى انبانى از نان و گوشت و دراهم را به پشت خود مى انداخت، و بين مستمندان توزيع مى کرد». از سویی در صبر امام مى نویسد: «امام مردى باگذشت و کریم بود، و اسائه ادب را مقابله به مثل نمى کرد؛ بلکه با عمل بهتر، آن را جواب مى داد، و می فرمود: «بدى را با نیکى دفع کن».

محمّد ابوزهره مى نويسد: علماى اسلام، بر امرى همانند فضيلت و علم امام صادق(ع) اجماع نکرده اند، ابوحنيفه او را اعلم مردم دانسته است، زيرا آن حضرت داناترين مردم نسبت به نظرات مختلف بود، امام صادق(ع) علم فيزيک و شيمى تدريس کرده و جابر بن حيّان شاگردش، از او رساله هايى را نقل کرده است.