مطابق برخى از روايات، از ميان 313 یار خاص حضرت مهدی(عج) پنجاه نفر زن می باشند. امام باقر(ع) در اين باره مي فرمايند: «به خدا سوگند! سيصد و اندی نفر مى آيند كه پنجاه نفر از اين عده زن هستند و در مكّه كنار يكديگر جمع خواهند شد».

مطابق قواعد عامّه در مورد غيبت حضرت مهدى(عج)، كه حفظ حضرت از دشمنان است، كسى نمي تواند ایشان را بشناسد، جز افراد خاصی كه از دوستداران آن حضرت به شمار مى آيند؛ همان گونه كه مطابق برخى از روايات، هميشه سى نفر از یاران خاصّ با حضرت به سر مى برند.

هر چند گروهى که همراه امام حسین(ع) در حادثه کربلا به شهادت رسیدند، جمعیّت اندکى بودند؛ ولى نگاهى گذرا به زندگى آنان و کلمات و رفتارهایى که از آن گروه به یادگار مانده است، نشان مى دهد که افرادى مؤمن، وفادار، فداکار و پاکباخته بوده اند. گواه روشن این حقیقت، سخن امام(ع) در شب عاشورا در وصف یاران خویش است که فرمود: «من یارانى بهتر از اصحاب خود سراغ ندارم و اهل بیتى نیکوکارتر و به وظیفه خویشاوندى پاى بندتر از اهل بیتم نمى شناسم».

ذلت ناپذیری، یکی از بارزترین ویژگیهای امام حسین(ع) و اصحابش بود. تلاش ها و فشارهای دشمن، نتوانست از ایمان و پایداری آنان بکاهد. این ویژگی سبب جاودانگی آنان در طول تاریخ گردیده است.

ابعاد گوناگونى از مظلومیّت در حادثه کربلا دیده مى شود: دعوت کردن امام و بى وفایى نسبت به آن حضرت، کشتن مهمان، بستن آب به روى آن حضرت و یاران و زنان و کودکان اهل بیت او، جنگ نا برابر سى هزار نیروى مجهّز در برابر 72 تن، کشتن کودک شیرخوار، حمله به کودکان و زنان، آتش زدن خیمه ها، تاختن اسب بر پیکر شهدا، سرها را بالاى نیزه بردن، جلوگیرى از دفن پیکر شهیدان، اسارت زنان و کودکان آل پیغمبر(ص) و گرداندن آنها در شهرها و ...، همه از ویژگى هاى این حادثه است که آن را از حوادث مشابه دیگر جدا مى سازد.

فزونى ياران، شاگردان، پيروان، فرزندان، قوم و قبيله ممکن است باعث تکبر افراد شود. افتخار پادشاهان به لشكرهايشان و فخر بعضى از علما به خاطر فزونى شاگردان يا مريدان و .... مي تواند آنان را گرفتار تكبّر سازد.

هنگامى كه امام(ع) نماز ظهر عاشورا را خواند، یارانش را مخاطب قرار داده و سخنانی به این مضمون فرمود: نعمت های بهشتی و پیامبر(ص) و یاران شهیدش و امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) در انتظار شمایند.

امام حسین(ع) جملاتی خطاب به برخی از افراد فرموده اند که می توان از آنها برداشت کرد که بیعتشان را از آن ها برداشته است. مثلا به محمد حنفیه فرمود، که ماندنش در مدینه ایرادی ندارد یا به عبدالله بن عباس گفت در پناه خدا به مدینه برود یا به عبدالله بن عمر گفت که اگر ماندن با حضرت برایش دشوار می باشد، مرخص است. همچنین امام(ع) عصر تاسوعا در جمع اصحابش پس از تجلیل از آنها، بیعتشان را از یاران برداشتند و به آنها اجازه دادند از تاریکی شب استفاده کنند و جان سالم از مهلکه کربلا به در ببرند.

امام عسكرى(ع) گاه براى زدودن شک و ترديد برخي از يارانشان و يا دلگرمى آنان و گاه براى حفظ جانشان، و يا برای هدايت گمراهان، ناگزير مى ‏شد از غیب خبر دهد و اين، از مؤثرترين شيوه‏ هاى جلب مخالفان و تقويت ايمان شيعيان بود. محمد بن على سمرى، اسحاق بن جعفر زبيرى، محمد بن حمزه سروى، ابو هاشم جعفرى، احمد بن محمد، جعفر بن محمد قلانسى، محمد بن عياش، اسماعيل بن محمد، از جمله یاران حضرتند که در این مورد مشاهدات خود را روایت کرده اند.

در آيات 111 و 112 سوره آل عمران سخن از اهل كتاب بخصوص يهود به ميان آمده و در رابطه با آنها چند پيش گوئى را بيان مى كند؛ از جمله: نمی توانند به مسلمانان زیان برسانند با اینکه آن زمان قدرت داشتند؛ در هر جنگی با یاران پیامبر(ص) شکست می خورند؛ هرگز روی پای خود نخواهند ایستاد. سرنوشت یهود حجاز به روشنی تحقق این پیش گویی را نشان می دهد.