از نشانه هاى نزديكى «قيامت»، خاموشى خورشيد و كدورت و تيرگى ستارگان است. طبق گواهى «قرآن» در پايان جهان پر فروغ ترين مبدأ نور در منظومه شمسى خاموش مى شود و ستارگان ديگر نيز به همين سرنوشت گرفتار مى گردند. اين مسائل در پايان دنيا شدت مى گيرد و طىّ يك سلسله حوادث زنجيره اىِ ناگهانى، اين نظام فرو مى ريزد و عمرش به پايان مى رسد.

«بروج» جمع «برج» است، و دو تفسیر برای آن بیان شده است: 1. برج به معنای ستاره است. خدا به ستارگان آسمان قسم یاد کرده تا ما را متوجه عظمت جهان هستی بویژه ستارگان بنماید. 2. برج به معنی صور فلکی است. ستارگان دور هم جمع می شوند و به صورت اَشکال مختلف پدید می آیند که هر گاه خورشید در مقابل هر یک از این اَشکال دوازده گانه قرار بگیرد به آن «برج» گفته می شود مثل حوت و اسد، و خدا به این صور فلکی قسم یاد کرده است.

مفهوم سوختن در مورد خورشيد به معناي تجزيه اتم‌هاى خورشيد و تبديل آن به انرژى است كه طبق محاسبه دانشمندان در هر ثانيه چهار ميليون تُن از وزن آن كاسته مى‌شود! با اين وجود حجم آن با گذشت هزاران سال كمترين تغييرى نكرده است؛ ولى بايد دانست كه در درازمدت اين جرم عظيم كم فروغ و بى نور خواهد شد و همين سرنوشت درباره ساير ستارگان نيز صادق است. بنابراين آنچه در سوره تكوير پيرامون تاريك شدن خورشيد و متلاشى شدن ستارگان آمده حقيقتى است كه با علم امروز كاملاً هماهنگ مى‌باشد.

خورشید 1,300,000 برابر زمین است و 150 میلیون کیلومتر با آن فاصله دارد به طوری که 8 دقیقه طول می کشد تا نور آن به زمین برسد. جرم خورشید سبب می شود اشیاء در آن بسیار سنگین گردند و وزن آن معادل 2 میلیارد میلیارد تن برآورده شده و حدود 5 میلیارد سال عمر دارد. خورشید علاوه بر حرکت دورانی به دور خود همراه با منظومه شمسی و به دور کهکشان نیز در حرکت است. دمای آن 6000 درجه سانتیگراد است که از تجزیه های اتمی پدید می آید و به همین خاطر همه چیز درون آن بخار است.

سرچشمه پیدایش باد اختلاف درجه میان دو نقطه زمین است. هوای سرد سنگین و منقبض و هوای گرم منبسط و سبک است و با اختلاف فشار بین این دو فضا باد پدید می آید. این اختلاف دما ممکن است ناشی از اختلاف دمای نقاط معتدل و سرد و گرم زمین یا اختلاف دمای خشکی و دریا در سواحل اقیانوس یا اختلاف دمای نقاط مقابل خورشید با نقاطی که خورشید به آنها مایل می تابد، باشد. بادها فواید بسیاری نیز دارند مانند سهیم بودن در پدید آمدن ابرها، انتقال ابرها به مناطق بی آب، تصفیه هوا و ده ها استفاده دیگر.

ایشان می فرمايد: «خداوندا! آنچه از مخلوقات مي بينيم و از قدرتت در شگفت مي شويم و وصف عظمت سلطنت تو را بيان مى كنيم، چه اهمّيّتى دارد؟ در حالى كه آنچه از ما پنهان، و چشمانمان از ديدن آن قاصر و عقلمان از دركش ناتوان، و پرده هاى غيب ميان ما و آنها فاصله افكنده، بس عظيم تر است، آن كس كه قلبش را از همه چيز تهى كند و فكرش را به كار گيرد می بیند چگونه عرش را برپا ساخته و مخلوقاتت را آفريده اى، كُرات آسمان را در هوا معلّق كرده و زمينت را بر روى امواج آب گسترده اى [پس] به يقين ديده فهمش باز؛ عقلش مبهوت؛ شنوائي اش حيران، و انديشه اش سرگردان مى ماند!».

پيامبر(ص) و ائمه(ع) درباره  فائده امام غائب فرموده اند: شیعیان در دوران غيبت، از امام بهره مى‏ گيرند، همان گونه كه از خورشيد پشت ابرها استفاده مى‏­کنند. در این تشبیه، خورشید دو نوع نور افشانی دارد؛ مستقيم و غير مستقيم. در نور افشانى مستقیم، اشعه های خورشيد به خوبى ديده مى ‏شود ولى در تابش غير مستقيم، ابرها مانع نور مستقیم هستند، اما آثار حیات بخش خورشید اعم از  توليد گرما، رويش و رشد گياهان و... وجود دارد. شیعیان نیز اشعه های معنوى وجود امام را از پشت ابرهاى غيبت دریافت می کنند.

موضوع کروی بودن زمین، یکی از اسراری است که در آیات و روایات به آن اشاره شده است. همانند آیه 5 سوره صافّات که می فرماید: «رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالاَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَ رَبُّ الْمَشَارِقِ». تعدّد مشرقها و نقطه طلوع، لازمه کروى بودن زمین مى باشد؛ در حقیقت اگر زمین مسطّح باشد، جهان تنها یک مشرق خواهد داشت. امام صادق(ع) در ضمن روایتی فرمودند: «إنّمَا عَلَیْکَ مَشْرِقُکَ وَ مَغْرِبُک»؛ (تو باید مشرق و مغرب منطقه خود را ملاک عمل قرار دهی). این سخن، نشان از کرویّ بودن زمین دارد.

در آیه 258 سوره بقره، ماجراى گفتگو و محاجّه ابراهیم(ع) قهرمان بت شکن، با جبار زمان خود نمرود آمده است. در ابتدا حضرت ابراهیم(ع) فرمود، مرگ و حیات به دست خداست. نمرود گفت، من هم قدرت بر این کا را دارم و دو زندانی را احضار کرده، یکی را به قتل رساند و دیگری را زنده نگه داشت. حضرت ابراهیم(ع) فرمود، پروردگار من خورشید را از مشرق می آورد، تو اگر می توانی، آن را از مغرب بیاور. در این جا دیگر آن مرد مغرورِ سلطنت و مقام، خاموش، مبهوت و ناتوان گشت و نتوانست در برابر منطق ابراهیم(ع) سخنى بگوید.

اولیای الهی به منزله خورشيد درخشانى هستند كه اگر ابرهاى تيره و تار كبر و غرور و خود بينى و هواى نفس كنار برود، تابش آفتاب وجود آنان به شاخسار ارواح آدميان، سبب رشد و نموّ آنها مى گردد. قرآن مجيد درسوره احزاب، آيات 45 و 46 مى گويد: «اى پيغمبر! ما تو را گواه فرستاديم و بشارت دهنده و انذار كننده، و تو را دعوت كننده به سوى خدا به فرمان او قرار داديم، و چراغى پرفروغ و روشنى بخش».