معرفی «ابوحنیفه»

«ابوحنیفه» که بود؟

نعمان بن ثابت بن مرزبان زوطی، که اصالتا کابلی می باشد، معروف به ابو حنیفه، رئیس یکی از مذاهب اربعه اهل سنت است که در سال ۸۰ ه.ق در کوفه متولّد شده و همانجا به فراگیری علوم پرداخت و در سال ۱۵۰ در بغداد وفات یافت. او یکی از فقهایی است که در راه استخراج احکام فقهی روشی غیر از دیگر فقها در پیش گرفت. ابوحنیفه در عمل به سنّت سخت‌گیر بود، و فقط هفده حدیث! از رسول خدا (ص) را صحیح‌ می دانست. او به صورت چشم گیری به قیاس روى آورد و عمل گسترده او به قیاس، سبب منازعاتى میان وى و فقهاى هم عصرش گردید.

 الزام در تبعیت از مذاهب اربعه

آیا مسلمانان ملزم به تبعیت از مذاهب اربعه هستند؟

مسلمانان در سه  قرن نخستين، به هيچ کدام از مذاهب اربعه متدين نبوده اند، زيرا تاريخ پيدايش و انتشار اين مذاهب فاصله معني داري از قرون اوليه اسلام دارد. اين درحالي است که شيعيان از صدر اسلام به مذهب اهل بيت رسول اللّه(ص) متدين بوده و کوچک ترين انحرافى از آن نيافته اند. درثاني با معصوم نبودن ائمه اربعه و اختلافات بين آنها عقل اقتضا مي کند از معصومان اهل بيت پيامبر(ص) تبعيت شود.

 دلیل عدم پیروی شیعه از مذاهب اربعه

چرا شیعه از مذاهب اربعه اهل سنت پیروى نمى کند؟

 اوّلا: ادله شرعى، شیعه را به پیروى از مذهب اهل بیت پیامبر ملزم ساخته است. ثانیا اجتهاد و امانت و عدالت  منحصر در ائمه اربعه نیست و آنها از ائمه اهل بیت رسول خدا برتر نیستند. ثالثا مسلمانان در قرن هاى سه گانه نخستین، به هیچ کدام از این مذاهب متدین نبوده اند در حالی که شیعه از صدر اسلام به مذهب ائمه اهل بیت متدین بوده و غیر شیعه به مذهب و روش علماى صحابه و تابعین عمل مى کردند، حال چه دلیلى همه مسلمانان را ملزم مى سازد که پس از سه قرن اول، به مذاهب نامبرده عمل کنند؟

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قال الصّادق عليه السّلام لِلفُضَيل :

تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ؟ فَقالَ: نَعَمْ، قالَ: اِنَّ تِلْکَ الْمَجالِسَ اُحِبُّها فاءَحْيُوا اَمْرَنا، فَرَحِمَ اللّهُ مَنْ اَحْيى اَمْرَنا.

وسائل الشيعه ، ج 10، ص 392