«علائم ظهور» از جهاتى با «شرايط ظهور» اختلاف دارند؛ از جمله: 1- ظهور وابسته به تحقق شرايط است؛ ولی وابسته به علامات نیست. 2- علامات، حوادثى هستند كه در طول عصر غيبت به صورت پراكنده انجام خواهد گرفت، برخلاف شرايط كه تا وقت ظهور به صورت متصل و مستمر خواهد بود. 3- انسان در مقابلِ شرايط ظهور تكليف دارد؛ اما در مقابلِ علائم ظهور نه!

از جمله دعاهايى كه خواندن آنها در «عصر غيبت» امام زمان(عج) بسیار سفارش و تأکید شده است مي توان به دعايى از امام صادق(ع)، دعاى غريق، دعاى بعد از هر فريضه در ماه رمضان، دعاى عهد صغير، دعای عهد، دعای بعد از نماز ظهر، دعای بعد از نماز عصر و دعاى شب نيمه شعبان و ... اشاره كرد.

با اینکه غيبت امام(ع) به جهاتى از ناحيه ما و عملكرد ما می باشد؛ ولی در عصر غيبت هرگز اجرای حدود و دعوت به جهاد تعطيل نمى گردد، بلکه به فقها واگذار شده و امام(ع) نسبت به احكام كلى جنبه نظارتى داشته و حافظ مجموعه شريعت است. آری وجود امام(ع) واسطه فيض الهى و علت غايى خلقت است و کسانی که ظرفیت داشته باشند را به صورت باطنى هدایت می کند.

ملاقات با امام زمان(عج) با «حکمت غیبت» منافاتي ندارد؛ چون اين حكمت نسبت به كل افراد است و قرار نيست همه بتوانند به خدمت ايشان برسند و اين منافات ندارد با آنكه برخى به جهت مصالحى خاص بتوانند شرفياب حضرت شوند.

توقیع امام دوازدهم(عج) به علی بن محمد سمری، نمي تواند دليلي بر عدم امكان تشرف به محضر ایشان باشد؛ چون هیچکدام از علما این روایت را مطلق ندانسته اند و بسياري از آنان قائل به امكان رؤيت بوده اند. البته ممكن است مقصود از ادعاى مشاهده ادعاى مشاهده به عنوان نايب خاص يا ادعاى مشاهده اختيارى باشد. ضمن اینکه اين توقيع، خبر مرسل است و سند آن ضعيف مي باشد.

وظيفه ما در عصر غيبت، برطرف كردن موانع ظهور، فراهم كردن زمينه ظهور و نزديك شدن به حضرت با انجام وظايف خود است نه اصرار و الحاح به تشرف و ملاقات حضرت. آرى اگر درخواست ملاقات با حضرت در عصر غيبت به جهت بهره مندى از وجود او باشد و اینکه با این ملاقات، مورد عنايت خاص ‍ او قرار گرفته و به اطمينان قلبى برسيم و با تصرفى كه ايشان مى کنند به كمالات نزديك شویم، اين ملاقات و اصرار بر آن مفيد است، و گرنه اين عصر غيبت است و قرار است كه ایشان از ديدگان مردم غايب باشد.