بعضى از مفسّران بدون توجه به تعبيرات در آيات كه حكايت از حيات شهداء به معناى واقعى كلمه مى كند دست به توجيهاتى زده اند تا حيات بر مفهوم مجازى منطبق شود. برخی هم آيه را تنها مخصوص شهداى بدر دانسته اند؛ اما آيه از شهداى راه خدا سخن مى گويد بى آنكه غير آنها را نفى كند و مقصود حیاتی واقعی در جوار رحمت حق می باشد. سؤال اين است كه: اگر حيات برزخى براى همه انسان هاست، پس شهيدان چه فضيلتى دارند؟! پاسخ اين است كه فضيلت آنها در نوع حيات آنهاست، حياتى در جوار رحمت خدا كه مسلّماً حيات برزخى ديگران آميخته با اين بركات نيست.

امام حسین(ع) در روز عاشورا طبق اقتضائات و شدت جنایات افراد و سخت دلی دشمنان، گاه به طور عام و گاهی هم افراد خاصی را نفرین فرموده اند، به عنوان نمونه نفرین حضرت به قاتلان حضرت علی اکبر(ع)، حضرت علی اصغر(ع) و جناب عبدالله بن حسن بود که از خداوند تفرقه و هلاکت و برداشته شدن برکات از آنها را خواستار شد.

جنگ احد بر اثر نافرمانى بعضي به شکست انجاميد و جمعى از جمله«حمزه» شهيد شدند. پيامبر(ص) همان شب  براى بزرگداشت ارواح شهدا بر سر جنازه يکايک آنها مى نشست و طلب آمرزش مى نمود، در اين لحظات حساس که مسلمانان نياز شديد به تقويت روحى و  استفاده معنوى از نتايج شکست داشتند آيات فوق نازل گرديد.

منظوراز صدیقین: پیامبران بزرگ و کسى که صدق و راستى سراسر وجودش را احاطه کرده و صداقت در فکر، گفتار و کردار و تمام زندگى او منعکس است می باشد. منظور از شهدا: شهیدان راه خدا یا کسانى که عقیده حق دارند و در مسیر حق گام بر مى دارند و در همین راه از دنیا مى روند است. 

هر کس سوره کهف را روز جمعه بخواند، خداوند تا جمعه دیگر او را مى آمرزد و به او نورى مى بخشد که به آسمان مى تابد و از فتنه دجّال محفوظ خواهد ماند؛ و کسى که در هر شب جمعه آن را بخواند شهید از دنیا مى رود و با شهداء مبعوث مى شود، و در روز قیامت در صف شهداء قرار مى گیرد؛ و هر کس 10 آیه از اول آن را حفظ کند، «دجّال» به او زیانى نمى رساند و کسى که آیات آخر سوره را حفظ کند، نور و روشنائى براى او در قیامت خواهد بود.

کسى که سوره «بلد» را بخواند، خداوند او را از خشم خود در قیامت در امان مى دارد و کسى که در نماز واجب این سوره را بخواند، در دنیا از صالحان و در آخرت از کسانى شناخته مى شود که، در درگاه خداوند مقام و منزلتى دارد، و از دوستان پیامبران، شهداء و صالحان خواهد بود.

قرآن جمعی از پیامبران را به عنوان صدیق توصیف می کند همانند حضرت ابراهیم(ع)، و ...  .هم چنین برخی از آیات قرآن صدیقین را همردیف پیامبران دانسته و می فرماید: «کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند [در قیامت] همنشین کسانى خواهد بود که خدا نعمتش را بر آنها تمام کرده، یعنى پیامبران، صدیقین، شهداء و صالحان، و آنها رفیق هاى خوبى هستند». از سویی «صدّیق» صیغه مبالغه و از ماده صدق است و به کسى گفته مى شود که صدق و راستى وجودش را احاطه کرده، و صداقت در فکر، گفتار و کردار در تمام زندگى او منعکس است.

خداوند می فرماید: «شهیدان زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند». منظور از حیات و زندگى در اینجا همان حیات و زندگى برزخى است، اگرچه این حیات اختصاص به شهداء ندارد ولى از آنجا که حیات شهیدان یک حیات فوق العاده است، گویا زندگى سایر برزخیان در مقابل آنها چیزى نیست. از سویی آنها به خاطر نعمت هاى خداوند که به آنها بخشیده، شادمانند و از دیدن مقامات برادران مجاهدشان که هنوز به آنها ملحق نشده اند خوشحال می شوند.
 

طبق آيه 69 سوره نساء، افراد مشمول نعمت الهي؛ «پيامبران»، «صديقين»، «شهداء» و«صالحين»، هستند که هريک از اين افراد مرحله و وظيفه اي براى ساختن يک جامعه انسانى سالم، برعهده دارند. لذا همه روزه در سوره حمد مي خواهيم در هر مقطع زمانى، در يکى از اين خطوط، انجام وظيفه کنيم و رسالت خويش را ادا نمائيم.