شاگردان حضرت مسيح(ع) در آغاز دوازده تن بودند به نام‌هاى: پطرس، يوحنّا، متّى، يعقوب، اندرياس، فيلپس، توما، برثولما، يعقوب بن حلفى، شمعون، غيور، يهودا برادر يعقوب و يهودا اِسخريوطى که در زمان مسيح از خاصّان و نزديكان او و امين بيت المال بود؛ اما در خون مسيح شركت جست و در برابر مبلغى بسيار مختصر او را تسليم دشمنان كرد.

رسيدن به مقام امام ممكن نيست؛ اما رسيدن به مقام شاگردان آنها ميسور است. آنها نه امام بودند و نه امامزاده؛ بلكه افراد عادي بودند كه با تلاش و درس خواندن جزء اولياي الهي شدند. اين راه اگر طی کردنش ميسر نبود ما را به رفتنش تشويق نمي كردند. امام صادق(ع) درباره «حمران بن اعين» فرمود: «من و پدرم شفيع خوبي براي او هستيم. دست او را مي ‏گيريم تا با ما وارد بهشت شود». او ‏جواني عادي بود كه به اين مقام رسيد. اين كه بگوييم: ما كجا و ائمه كجا؟ صحيح است؛ اما اگر بگوييم: ما كجا و شاگردان ائمه كجا؟ درست نيست.

قرآن با صراحت وجود روزه را در ادیان دیگر تایید می کند، همچنین در کتب عهد عتیق و جدید مطالبى درباره روزه وجود دارد. مثلا: روزه در موقع ورود اندوه و زحمت غیر مترقّبه معمول بوده؛ از این رو حضرت موسى(ع) چهل روز روزه گرفت؛ قوم یهود هرگاه می خواستند اظهار خضوع نمایند، روزه مى گرفتند تا رضاى حق را تحصیل نمایند؛ هم چنین حضرت عیسی(ع) به شاگردانش دستور داد که پس از فوت او روزه بگیرند و ... .

آیین عشای ربانی نماد حلول و تجسد الهی قلمداد می شود. در اناجیل، راجع به آخرین شام عیسی همراه با شاگردانش توصیفاتی وجود دارد که به دو صورت کلی قابل توضیح اند. این که نان و شراب توزیع شده به دست عیسی یا نمادی برای اتحاد با او و یا عنصر حیات در نظر گرفته می شود. به تدریج این آموزه در عقاید مسیحیت شکل گرفته که نان و شراب بر اثر تبدّل جوهر واقعا به خون و گوشت مسیح تبدیل می شود و شخصی که از آنها تناول می کند، با عیسی متحد می شود.

«حواریون» جمع «حَوارىّ» از ماده «حَوَر» به معنى شستن و سفید کردن است و گاهى به هر چیز سفید نیز اطلاق مى شود؛ لذا غذاهاى سفید را عرب «حوارى» مى گوید. «حوریان» بهشتى را نیز به خاطر پوست سفید یا سفیدى چشمانشان به این نام می خوانند. درباره علت نامگذارى شاگردان مسیح(ع) به این نام، در احادیث پیشوایان بزرگ دینى آمده که: آنها علاوه بر این که قلبى پاک و روحى با صفا داشتند، در پاکیزه ساختن و روشن نمودن افکار دیگران و شستشوى قلب مردم از آلودگى و گناه کوشش فراوان داشتند.