سيد مرتضى درباره غدير چنين سروده: ( ...و ولايت او را به گونه اى فرياد زد که براى کسى عذرى باقى نماند... همانا روز غدير گروهى را که دلشان شاد و خنک شد ،شفا بخشيد و گروهى را هلاک نمود)؛ «ولقد شفى یومُ الغدیرِ معاشراً *** ثَلِجَتْ نفوسُهُمُ وأودى معشرا...» .
هر کس سوره ألم نشرح را بخواند، پاداش کسى را دارد که محمّد(ص) را غمگین دیده و اندوه را از قلب او زدوده است.
نه تنها در میان عرب جاهلى بلکه در اقوام دیگر و حتى شاید متمدن ترین ملل آن زمان، زن شخصیتى ناچیز داشت، و غالباً با او به صورت یک کالا رفتار مى شد؛ ولى اسلام با این خرافه در ابعاد مختلفش سرسختانه جنگید، مخصوصاً تولد دختر را که ننگ مى دانستند در احادیث اسلامى به عنوان گشوده شدن باب رحمت خدا به خانواده معرفى کرد. نمونه آن در رفتار پیامبر(ص) با دخترش فاطمه(س) و سخنان حضرت درباره آثار محبت به دختر و برکت های دختر قابل مشاهده است.
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193