امام علي(ع) درباره سرنوشت یارانش و نیز سرانجام «بنی امیّه» می فرماید: «آنها [ياران امام(ع)] پس از اتحاد پراكنده شدند و از اصلِ خويش متفرق گشتند، بعضى از آنها به شاخه محكمى چنگ زدند و به هر جاي آن شاخه تمايل يافت، همراه او به آن سو رفتند، اما بزودى خداوند آنها [يارانش] را براى بدترين روزى كه بنى اميّه در پيش دارند متحد خواهد كرد؛ ... به خدا سوگند! آنها [بنى اميّه] بعد از تسلّط و پيروزى، همه آنچه را در دست دارند از دست مى دهند [ذوب مى شوند] آن گونه كه چربى بر روى آتش آب مى شود».

قرآن براي اهتمام فوق العاده به تعليم و تربيت، جهان را به منزله دانشگاهى معرّفى كرده كه تمام مخلوقاتش براي علم هر چه بيشتر انسانها آفريده شده اند و هدف از آن، انديشيدن در اسرار پديده ها و آشنايي با علم و قدرت پروردگار است. هم هدف آفرينش جهان و هم هدف بعثت پيامبر پيشرفت علم و دانش بوده است. در سوره «نحل» يك قاعده كلّى بيان مي كند و آن اين كه «از آگاهان سؤال كنيد اگر نمى دانيد»؛ زيرا علوم در حقيقت محصول تفكّر و تجربه اى است كه پيشينيان كسب كرده اند و براى آيندگان می گذارند.

مفسرین و دانشمندان اهل تسنن در کتب«بحر المحیط»، «ینابیع المودة»، «مناقب» و«الاعتقاد»، نقل مى کنند: آیه فوق درباره على(ع) نازل شده است. همچنین روایات متعددى در منابع شیعه، مانند: «کافى» و تفسیر«عیاشى» و کتب«صدوق»  نقل شده: که منظور از «اولوا الامر» ائمه معصومین(ع)مى باشد و حتى در بعضى از آنها نام امامان صریحاً ذکر شده است.

حديث معروف مَنْزِلَت یا احادیثی که می گوید: حلال محمد(ص) حلال است تا روز قيامت و حرام او حرام است تا روز قيامت، یا روایاتی که پيامبر(ص) مى فرمايد: «... من خاتم پيامبرانم». همچنین در خطبه 173، 72 و87  نهج البلاغه، به خاتمیت پیامبر(ص) تصریح شده است. کلمه «خاتَمُ النَّبِيّينَ» و «خاتَمُ الرُّسُلِ» و «خاتَمُ الاْنْبِياءِ» در بيش از سيصد مورد در 110 مجلد بحار آمده که قسمت عمده آن روايات ائمه معصومين است. درکتب اهل سنّت نيز کراراً واژه «خاتَمُ النَبِيينَ» و «خاتَمُ الاَنْبياء» آمده است.