در منابع اهل سنت گزارش های فراوانی درباره حوادثی که بعد از وفات رسول خدا(ص) بر حضرت زهرا(س) و حضرت علی(ع) گذشت وجود دارد. برای مثال منابعی مانند المصنف، تاریخ طبری، الامامه و السياسه، العقد الفرید، الاستیعاب، شرح نهج البلاغة ابن ابی الحدید، مختصر اخبار البشر، مسند فاطمه و کنز العمال، از تهدید عمربن خطاب به آتش زدن خانه حضرت زهرا(س) در صورت امتناع حضرت علی(ع)از بیعت با ابوبکر حکایت دارند. برخی منابع دیگر مانند فرائدالسمطين، الامامه و السياسه، میزن الإعتدال و شرح نهج البلاغه صریحا از هجوم و ضرباتی که بر پیکر مطهر حضرت زهرا(س) در آن هجوم وارد آمد سخن می گویند. به هر حال انعکاس چنین حقایقی را درباره این واقعه دردناک، در منابع اهل سنت نمی توان انکار کرد. واقعیتی که پشیمانی خلیفه اول را از ارتکاب آن در پی داشت و این پشیمانی در بسیاری از منابع اهل سنت، مانند تاریخ طبری، مروج الذهب، كنز العمال، المعجم الکبیر، مختصر تاریخ دمشق، مجمع الزوائد و لسان المیزان و... ثبت شده است.

«ذهبی» عالم بزرگ اهل سنت، با اشاره به ماجرای یورش به خانه حضرت زهرا(س) می گوید: «عمر لگدى بر فاطمه زد و او فرزندى كه در رحم به نام محسن داشت سقط كرد! ...».

ابن قیسرانى گفته: بخارى در کتابش دوازده حدیث از على بن جعد نقل نموده است. وى در سال 203 به سن 96 سالگى از دنیا رخت بر بست.

ذهبی نوشته: سفیان، همام، شریک و طایفه اى از اعلام آن طبقه، از او حدیث فرا گرفته اند، و ترمذى در صحیح خود، احادیث او را آورده و به آنها استدلال کرده است.

با توجه به روایات معتبر در منابع اهل سنت، ابوبکر به هنگام مرگ، اموری را آرزو می کرد و می گفت: «ای کاش حرمت خانه فاطمه را هتک نمی کردم». این اعتراف ابوبکر و پشیمانی او از عمل انجام گرفته در زمان خلافتش به خوبی این را می رساند که این عمل ننگین یقیناً واقع شده و آنچه در کتب از آن یاد می شود افسانه نیست بلکه عین واقعیت است.

«احمد طبرانى» عالم اهل سنت می نویسد: «ابوبكر به هنگام مرگ، امورى را تمنا كرد و گفت: اى كاش سه چيز را انجام نمى دادم، سه چيز را انجام مى دادم و سه چيز را از رسول خدا سؤال مى كردم، اما یکی از آن سه چيزى كه آرزو مى كنم اى كاش انجام نمى دادم، این است: کاش حرمت خانه فاطمه را هتك نمى كردم و آن را به حال خود واگذار مى كردم».

ذهبى در میزان الاعتدال او را شیعه دانسته ولیکن گفته: ثورى، ابوبکر بن عیّاش و عده اى از این طبقه از وى روایت نقل مى کنند، مسلم و اصحاب سنن اربعه، به گفته هایش اعتماد و استدلال مى کنند، احمد او را توثیق کرده و ابن عدى گفته: بسیار راستگوست. یحیى قطان گفته: عمل به روایاتش عیبى ندارد. او از انس بن مالک، سعد بن عبیده و یحیى بن عبّاد حدیث نقل کرده است. وى سال 127 هجرى وفات یافت.

در میزان الاعتدال ذهبى آمده: افرادى چون ابوداود و ترمذى از اسماعیل بن موسى حدیث فرا گرفته اند و به احادیث وى در صحیح شان استدلال کرده اند. ابوحاتم گفته: وى بسیار راستگوست و نسایى گفته: عمل به حدیث او ایرادى ندارد. او از مالک، شریک و عمر بن شاکر حدیث نقل کرده. وى در سال 245 هـ.ق از دنیا رفته است.

ابن سعد گفته: صعصعه مردى موثق بود، ولى حديث کم ذکر کرده است. ذهبى نام صعصعه را در ميزان الاعتدال آورده و گفته: مرد معروف و موثقى است، از ابن سعد و نسايى وثاقت او را نقل کرده و در کنار نامش رمزى نوشته که نشانه استدلال نسايى به روايات اوست.