شرک در لغت به معنی همكارى و مقارنت - در مقابل انفراد- و یا به معنی شىء ممتد و مستقيم آمده است. در قرآن مجيد معمولا به معناى قرار دادن همتا براى خدا و قبول شبيه و شريكى در ذات يا صفات يا خلقت و تدبير، يا همتايى در مسأله عبوديّت براى او آمده است.
هنگامى که از طریق فرشته بر پیامبر(ص) وحى نازل مى شد، حال پیامبر عادى بود؛ امّا هنگامى که ارتباط مستقیم و بدون واسطه برقرار مى گشت، پیامبر(ص) سنگینى فوق العاده اى احساس مى کرد؛ تا آن جا که گاه مدهوش مى شد.
تفسیرهاى مختلفى مفسران در این زمینه نقل کرده اند، که همه در واقع به یک چیز باز مى گردد:
بعضى آن را به معنى اسلام. بعضى به معنى قرآن. بعضى به پیامبر و امامان راستین. و بعضى آن را به آئین «اللّه» که جز آن را قبول نمى کند، تفسیر نموده اند.
تمام این معانى بازگشت به همان دین و آئین الهى در جنبه هاى اعتقادى و عملى مى کند.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.
نزد هر کس که از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 285