این تعبیر که در مورد آفرینش آدم(ع) و به یک معنى آفرینش تمام بشر، در قرآن آمده است، اشاره به عظمت آن روحى است که خداوند آفرید و در وجود انسان ها عموماً و مسیح و پیامبران خصوصاً قرار داد. گر چه بعضى خواسته اند از تعبیر«...وَ رُوحٌ مِنْهُ فَآمِنُوا بِاللهِ وَ رُسُلِهِ» سوء استفاده کنند و بگویند: عیسى(ع) جزئى از خداوند بود؛ ولى مى دانیم: «مِنْ» در این گونه موارد براى تبعیض نیست، بلکه به اصطلاح «مِنْ» نشویه است و در مقام بیان سرچشمه و منشأ پیدایش چیزى مى باشد.