امروزه كتاب هايى به نام طب النبى(ص) و طب الائمة(ع) در اختيار داريم كه در آنها دستورات بهداشتى معصومين(ع) نقل شده، که گاه اشاراتى از قرآن نیز مشاهده می شود. مثلاً امروزه دانشمندان تغذیه از آثار فوق العاده عسل می گویند، در حالى كه قرآن می فرماید: «در آن، شفا و درمانى براى مردم است». همچنین توصیه پیامبر(ص) که می فرماید: «تا گرسنه نشده ايد نخوريد و تا كاملاً سير نشده ايد دست از غذا بكشيد»، در واقع دستوراتی كه درباره غذاهاى حلال و حرام وارد شده مربوط به آثار خوب و بد آنهاست، مانند تحريم شراب، و... .

حالت تعادل در هر كارى و به خصوص در غذا خوردن پسنديده است؛ زیرا بى خوراكى، انسان را به سستى و ضعف مى كشاند و پرخورى علاوه بر اینکه اسراف است موجب بیماری های جسمی و روحی مى گردد. امیرالمؤمنین(ع) کم غذایی را از نشانه های متقین بر می شمارد؛ چرا که یکی از نتایج آن، صفای باطن و نورانیت قلب است و پیامبر(ص) پرهیز در خوراک را اصل و اساس در درمان جسم می دانند.

«روزه» بهاییان نوزده روز و در ایّام اعدل فصول (از لحاظ مدت) قرار داده شده و از جهت گرما و سرمای هوا نیز رعایت حال بهاییان شده و روزه را ابتدای روز و از طلوع آفتاب قرار داده است، که تقریبا یک ساعت و نیم کمتر از روزه مسلمانان است. همچنین مسافر و مریض و زن باردار و زنی که بچه شیرخوار دارد را معاف کرده است. از نوشته های رؤسای این آئین معلوم می شود که مبطلات روزه فقط خوردن و آشامیدن است و کارهای دیگر از قبیل مقاربت و ... مبطل روزه نیست