آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن در آیات زیادی می فرماید: دشمنان حق با خواندن آیات الهى بر جهل و شقاوتشان افزوده مى شود؛ زیرا آنها به خاطر تکرار عمل خلاف بر عناد و کفرشان افزوده مى شود. آری اگر دشمنان در جستجوى حق باشند و به سراغ قرآن آیند، آنها نیز هدایت می شوند.

در آیه 82 سوره «اسراء» مى خوانیم: (و از قرآن، آنچه شفا ور حمت است براى مؤمنان، نازل مى کنیم؛ و ستمگران را جز خسران نمى افزاید.)
«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ لایَزِیدُ الظّالِمِینَ إِلاّ خَساراً».
نه تنها در این آیه که در بسیارى دیگر از آیات قرآن، مى خوانیم دشمنان حق به جاى این که از نور آیات الهى دل و جان خود را روشن سازند و تیرگى ها را بزدایند، بر جهل و شقاوتشان افزوده مى شود.
این به دلیل آن است که خمیرمایه وجودشان بر اثر کفر، ظلم و نفاق، به شکل دیگرى درآمده، لذا هر جا نور حق را مى بینند به ستیز با آن برمى خیزند و این مقابله و ستیز با حق بر پلیدى آنها مى افزاید و روح طغیان و سرکشى را در آنها تقویت مى کند.
یک غذاى نیرو بخش را اگر به عالم مجاهد و دانشمند مبارزى بدهیم از آن نیروى کافى براى تعلیم و تربیت و یا جهاد در راه حق مى گیرد، ولى، همین غذاى نیروبخش را اگر به ظالم بیدادگرى بدهیم از نیروى آن براى ظلم بیشتر استفاده مى کند، تفاوت در غذا نیست، تفاوت در مزاج ها و طرز تفکرها است!
آیات قرآن طبق مثل معروف، همچون قطره هاى حیات بخش باران است که در باغ ها، لاله مى روید و در شوره زارها خس!
و درست به همین دلیل براى استفاده از قرآن، باید قبلاً آمادگى پذیرش را پیدا کرد و به اصطلاح علاوه بر فاعلیت فاعل، قابلیت محل نیز شرط است.
و از اینجا پاسخ این سؤال که: چگونه قرآن ـ که مایه هدایت است ـ این افراد را هدایت نمى کند، روشن مى گردد؛ زیرا قرآن بدون شک، مایه هدایت گمراهان است، اما به یک شرط، گمراهانى که در جستجوى حق هستند و به همین انگیزه به سراغ دعوت قرآن آیند، و اندیشه خود را براى درک حق به کار گیرند.
اما متعصبان لجوج و دشمنان قسم خورده حق ـ که با حالت صد در صد منفى به سراغ قرآن مى آیند ـ مسلماً بهره اى از آن نخواهند داشت، بلکه بر عناد و کفرشان افزوده مى شود؛ چرا که تکرار عمل خلاف عمق بیشترى در جان آدمى مى دهد.(1)