پاسخ اجمالی:
اسلام دین رحمت، و دین صلح و امنیت است. اگرچه در این که کدام یک اصل و دیگری فرع است، اختلاف شده و برخی با ملاحظه آیات قرآن و روایات، اصل اوّلی را جنگ با مخالفین قرار داده اند؛ اما در مقابل، گروهی با استناد به آیات و روایاتی که درباره صلح وارد شده، اصالت را به صلح داده و جنگ را امری عارضی و ثانوی می دانند. در واقع افرادی که نسبت به کتاب و سنت آگاهی دارند، پی می برند که اسلام جنگ را به عنوان اصل اولی به رسمیت نشناخته، بلکه جنگ جنبه دفاعی داشته و در راستای اعتلای اسلام اتفاق افتاده است.
پاسخ تفصیلی:
اسلام دین رحمت، گذشت و عفو است. اسلام دین الفت و تعاون، و دین صلح و امنیت است. اگرچه در این که کدام یک از این دو امر[جنگ یا صلح] اصل و دیگری فرع است مورد اختلاف واقع شده است. برخی با ملاحظه آیات قرآنی و احادیث و سیره عملی معصومین(علیهم السلام) که سخن از جنگ به میان آورده است معتقدند که اصل اوّلی، قتال و جنگ با مخالفان است. ولی در مقابل، کسانی که به آیات و روایاتی که درباره صلح و امنیت وارد شده نظر کرده اند، می گویند که اصالت با صلح و امنیت و حفظ خون است و جنگ و خونریزی امری عارضی و ثانوی است که در نتیجه ظرفیت های داخلی یا خارجی و در مواقع خاص پدید می آید.
کسی که احاطه و خبرویتی در کتاب و سنت داشته باشد پی می برد که اسلام مردم را ترغیب به جنگ نکرده و به عنوان اصل اولی آن را به رسمیت نشناخته است. همان گونه که تشریع جنگ نیز به جهت میل و رغبت در خونریزی نبوده است. و نیز نمی توان تشریع آن را به جهت سیطره بر زمین ها و مسکن ها دانست، یا این که به غنایم جنگی دست یافت، آن گونه که در تمام جنگ های صلیبی و جهانی اول و دوم این گونه بوده است.
هدف اسلام از جنگ، برداشتن موانع به جهت اعتلای اسلام و دفاع از مفاهیم اسلامی و ارزش های اخلاقی است که دشمنان دین قصد تعطیل و جلوگیری آن ها را دارند. اگر ما به وقایع تاریخی به طور عمیق مراجعه کنیم پی می بریم که تمام معرکه هایی که در اسلام اتفاق افتاده همگی جنبه دفاعی داشته و هدف از تشکیل آن ها جلوگیری از دشمنی واقعی یا محتمل الوقوع بوده است؛ خصوصاً جنگ هایی که در صدر اسلام و در عصر حیات پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) اتفاق افتاده است.(1)
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.