عبدالله بن زبير، كه فردى جاه طلب و ظاهر الصلاح بود، با وجود اینکه با خاندان اميرمؤمنان(ع) ميانه ‏اى نداشت و در برپايى فتنه «جمل» نقش مهمى داشت، پس از شهادت امام حسين(ع) در برابر يزيد اعلام مخالفت كرده خود را خليفه خواند. او پس از شهادت امام حسین(ع) روی مقاصد سیاسی، عراقیان را سرزنش می کرد که امام را دعوت کردیه و سپس از یاری او خود داری ورزیده اند و از یزید نیز بدگوئی می کرد و او را شراب خوار و سگ باز و فاجر می خواند و مردم را دعوت به خلع او می کرد.