شفاعت به مفهوم قرآنى نه تنها تشويق به گناه نمى كند، بلكه يك عامل بازدارنده قوى است و سبب مى شود تا افراد آلوده در هر مرحله اى كه هستند متوقّف شده و در مسير گناه پيشروى نكنند، بلكه تدريجاً بازگردند. به تعبير ديگر شفاعت اسلامى مولود نوعى رابطه ميان شفاعت كننده و شفاعت شونده است و منوط به اذن الهى است. اين نكته نيز گفتنى است كه هيچ كس تضمينى درباره شفاعت از هيچ يك از اولياء الله نگرفته و بنابراين نمى تواند مطمئن به شفاعت باشد و فقط به صورت يك اميد و يك احتمال مطرح است.

صفاتی همچون رضا و غضب الهی از «صفات فعل» خداوند محسوب می شوند و در واقع «حادث»‏ هستند و از آنجائی که عين ذات خدا نيستند، به هيچ وجه موجب تغيير در ذات پاك الهى نمى ‏شوند. این صفات درباره خدا به معنی آثار خارجى (ثواب و عقاب) است. امام صادق(ع) می فرماید: «رضاى او پاداش دادن او است و خشمش كيفر كردن او، بى ‏آنكه چيزى در او تأثير كند و او را به هيجان آرد و از حالى به حالى بگرداند».

پیروزى همواره به معنى غلبه ظاهرى و جسمانى بر دشمن نیست و گاه پیروزی، پیروزى یک مکتب است، همانند امام حسین(ع)، که با شهادت خود، اسلام را از سقوط، رهائى بخشید. از سویی وعده خداوند به پیروزی مؤمنان، یک وعده مشروط است و اختصاص به کسانى دارد که از قلب و جان، خواهان رضاى خدا و از نظر عمل در خط فرمان او باشند.