تحريم جنگ در «ماه های حرام»، يكى از طرق پايان دادن به جنگ هاى طولاني مدت و راهي براى دعوت به صلح و آرامش بود؛ زيرا هنگامى كه جنگجويان چهار ماه از سال اسلحه را بر زمين بگذارند و صداى شمشيرها يا صفیر گلوله ها خاموش شود، مجالى براى تفكر و انديشه به وجود مي آيد و احتمال پايان يافتن جنگ بسيار زياد است؛ البته اگر دشمن بخواهد حريم ماه هاى حرام را بشكند اجازه مقابله به مثل به مسلمانان داده شده است.
ماههاى حرام سه ماه پى در پى ذيقعده، ذيحجّه و محرّم الحرام، به اضافه ماه رجب است كه مسلمانان موظّف بودند در اين ماه ها جنگ را ترك كنند و آتش بس برقرار نمايند.
حضرت سیدالشهدا(ع) دو روز مانده به ماه رجب سال60 هجری، شبانه و همراه با فرزندان و برادران و دیگر اعضای خاندان خود از مدینه خارج شدند و از راه شناخته شده و اصلی مکه به طرف این شهر راه افتادند و در پاسخی به جناب مسلم بن عقیل - که به خاطر تعقیب دشمنان پیشنهاد داد از راه فرعی مکه بروند -، که نشان از شجاعت و صلابت حضرت در قیام دارد فرمودند که هرگز این کار را نمی کند.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202