به گواهي تاريخ، «رهبانيّت» يك واكنش منفى روانى در برابر شكست هاى اجتماعى بود؛ زیرا شکست گاهی به عنوان یک عامل سازنده در فرد و جامعه، باعث رفع نقاط ضعف می شود و گاهی باعث بدبینی و فرار از اجتماع و تنبلی می گردد و اين در مورد افراد بی عرضه و تنبل است كه از طريق رهبانیّت، چهره اصلی خود را پنهان می کنند و تن پروری را به عنوان یک عمل مقدس منعکس می نمايند.