امام علي(ع) در نامه ای به امام حسن(ع) او را به رعایت «احتیاط» توصیه کرده و می فرماید: «در راهى كه ترس از گمراهى در آن است قدم مگذار؛ چه اينكه خوددارى كردن به هنگام بيم از گمراهى بهتر از آن است كه انسان خود را به مسيرهاى خطرناك بيفكند». احتياط در موارد مشكوك از اصول مسلّم مذهب ماست و گاهي واجب و گاهي مستحب است و ريشه آن، حكم عقل است. به طور خلاصه بايد گفت: احتياط اگر به افراط كشيده نشود در همه جا و همه چيز ـ خواه در امور معنوى و يا امور مادى ـ كارى عاقلانه و منطقى است.

از يك طرف آيات قرآن مي فرمايد: در آمدن اجل تقديم و تاخيري وجود ندارد؛ و از طرف ديگر اسلام دستور احتياط داده است به گونه‌اي كه اگر مريض شدي به پزشك مراجعه كن و صله رحم انجام بده و.... در جواب بايد گفت: ما دو نوع اجل داريم؛ «اجل محتوم» كه آيات قرآن به آن اشاره دارد و غيرقابل تغيير است و «اجل معلق» که با دستورات اسلامي سازگار است و مي توان آن را تاخير يا جلو انداخت.