«كمونيسم» بر سه محورِ محو «مالكيّت فردى»، محو رابطه «كار» و «درآمد» و محو «دولت» استوار گشته است. در بررسی این اصول، قطعا محو مالکیّت فردی، نه منطقی است و نه مفید به حال جامعه؛ زیرا مالکیّت هر فرد نسبت به محصول کارش فطری و ذاتی است. از سویی این مالكيّتِ شخصى، يك انگيزه نيرومند براى كار بيشتر و بهتر است، از این رو با قطع پیوند «كار» و «درآمد»، چگونه می توان حرکت اقتصادی توأم با نشاط را در جامعه تضمین کرد. همانند تجربه تلخ زراعت اشتراکی در روسیه. هم چنین محو دولت وقتي ممكن است که زندگی گروهی و دسته جمعی به کلی برچیده شود.

جناح های سیاسی و اقتصادی که بر اساس ماتريالیسم پایه گذاری شده با اصول مذهبی تضاد دارند، به طوري كه اگر یک رهبر سیاسی با مطالعاتش ایمان به مبدأ عقل و علم در نظام هستى بیاورد آن را اظهار نمی کند و سعی در مخفی کردن آن دارد تا بتواند به اهداف سیاسی و اقتصادی خود برسد. در کشورهای ماتريالیستی با افکار مذهبی به شدت مخالفت می شود و کسی که از امور مذهبی صحبت کند او را مرتجع می خوانند. در بقیه کشورها هم که یا مستعمره آنها است و یا تبلیغات شدید ماتريالیسم اجازه اظهار نظر در مورد مذهب به بزرگان را نمی دهد.

پیدایش مکتب مادی گری، مربوط به قرن 6 و 7 قبل از میلاد است. فلاسفه این مکتب در ابتدا خداپرست بودند. مثلا هراکلیت معتقد بود: مافوق عالم کائنات، یک عقل الهی لایتغیر وجود دارد. قرن 18 و 19 را باید نقطه اوج این مکتب دانست. در این میان جمعی از دانشمندان طبیعی همانند ژان ژاک روسو، در ردیف پیروان این مکتب بودند. اما به تدریج از اواخر قرن 19، از  طرفداران آن کاسته شد.

با مطالعه جهان هستى در می یابیم که همه موجودات تحت یک برنامه و نظم اساسى قرار دارند. دانشمندان علوم طبیعى، به عنوان کاشف این اسرار، باید پیش از همه، به آن مبدأ قدرت، ایمان بیاورند، زیرا آنان مطالعه کنندگان و حل کنندگان مجهولات جهان هستى هستند، اما برخی از آنان همانند ساحل نشینانی که آب دریا را نشناخته اند، به خدا ایمان ندارند. در این میان بسیارى از دانشمندان علوم طبیعى، با کمال صراحت، اعتقاد خود را به خدا اعلام نموده اند، همانند: هرشل، دونالد هانرى پورتر، پاسکال و... .

انسانها دو دیدگاه در مورد «دنیا» دارند؛ در نگاه اول، پیروان ادیان آسمانی دنیا را منزلگاهی برای رسیدن به سعادت ابدی می دانند. در مقابل مکاتب مادی دنيا را مقصد نهايى مى پندارند و تمام نيروى خود را صرف آن مى کنند. اما پيروان ديدگاه اول، گاهى همانند دیدگاه دوم عمل می کنند. از این رو پیشوایان دینی با هشدار نسبت به آن می فرمایند: «مردمِ غافل، بندگان دنيايند و دين، لقلقه زبان آنهاست»، و یا «دنيا مى فريبد و زيان مى رساند و مى گذرد». در واقع وظیفه رهبران الهی بیدار كردن مردم از غفلت است.