عبدالله بن عمر با على(ع) بیعت نکرد و از مسائل سیاسى و اجتماعى کناره گیرى نمود. امّا شیوه او در روزگار خلفاى اول و دوم چنین نبود، همچنان که پس از على(ع) نیز با معاویه، یزید و عبدالملک بیعت کرد. او شبانه با عبدالملک بیعت کرد تا یک شب هم بدون امام و پیشوا نمانَد!! او در اواخر عمر با تأسّف مى گفت: من بر هیچ چیز جزء یاری نکردن علی(ع) تأسّف نمى خورم.

از نظر زمانى، نخستین عامل در پیدایش نهضت کربلا، درخواست بیعت حکومت یزید از امام حسین (ع) و مخالفت آن حضرت با این بیعت است. زیرا بیعت با یزید، نه تنها به معناى صحه گذاشتن بر خلافت شخص ننگینى مانند او بود، بلکه به معناى تأیید بدعت بزرگى همچون تاسیس رژیم سلطنتى بود که معاویه آن را پایه گذارى کرده بود.

امام علی(ع) در موارد متعدّدى با حدیث غدیر بر خلافت خود استدلال نموده است. از جمله: در روز شورا هنگامى که گوى خلافت از طرف عبدالرّحمان بن عوف به سوى عثمان پرتاب شد و در ضمن سخنان خود در کوفه و در دوران خلافت عثمان، آنجا که دویست تن از بزرگان مهاجر و انصار در مسجد پیامبر(ص) پیرامون موضوعات مختلفى از جمله فضایل و سوابق خود سخن می گفتند. همچنین حضرت زهرا(س) و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) به این حدیث استدلال کردند.