از آنجا که اشتهار لقب «وصى» براى امام على(ع) با سیاست برخى از مورّخین و راویان اهل سنت مناسبت ندارد، لذا آنان سعى بلیغ نمودند تا به هر نحو ممکن با این احادیث مقابله کنند. از جمله: الف) حذف قسمتي از حدیث و تبدیل آن به «کذا و کذا». ب) حذف تمام روایت به این بهانه که: «عموم مردم تحمّل شنیدن آن را ندارند». ج) حذف عنوان «وصایت» بدون آن که به آن اشاره کنند. د) حذف تمام روایتى که در آن لفظ «وصى» به کار رفته است، بدون آن که اشاره به حذف آن شود.

بخاری در روایتی رحلت پیامبر(ص) در دامان عایشه و انکار وصایت علی(ع) توسط او را نقل کرده، درحالیکه اولا: این روایات با روایاتی که می گوید: پیامبر(ص) در دامان علی(ع) از دنیا رفت، مخالفت دارد. ثانیاً: در احادیث عایشه تعارض وجود دارد. چون  عایشه در جایی نقل مى کند: پیامبر(ص) در دامان علی(ع) بود تا از دار دنیا رحلت فرمود. ثالثاً: آیا وصیّت را هنگام جان کندن می کنند؟ یا آن که قبل از احتضار، انسان وصیّت هاى خود را مى کند.

امام حسین(ع) در روز دهم محرّم خطبه اى را در مقابل لشکر یزید ایراد کرد و در آن خطبه فرمود: «...اما بعد؛ نسب مرا به یاد آورید و تأمل کنید که من کیستم؟ آن گاه به خود رجوع کنید و نفس خود را عتاب نمایید، آیا براى شما کشتن و هتک حرمت من روا است؟ آیا من پسر دختر پیامبر شما و پسر وصىّ او و پسر عموى او نیستم؟...».

محمد بن عبدالله بن حسن بن علي(ع) هنگام خروجش بر منصور عباسى نامه اى به او نوشت که در آن آمده است: «...و همانا پدر ما على، وصى و امام بود، پس چگونه شما ولایت او را به ارث بردید در حالى که اولاد او زنده اند...».

حضرت امام مجتبى(ع) در خطبه اى که بعد از شهادت پدرش ایراد کرد، فرمود: «...من حسن بن على ام و من پسر پیامبرم و من پسر وصیّم...».

مأمون بعد از آن که به جهات خاصّ سیاسى امام رضا(ع) را به جانشینى خود منصوب کرد، در شعرى به وصایت حضرت على(ع) تذکر داده و چنین گفته: «سرزنش مى‏ شوم چون اباالحسن وصىّ پيامبر را دوست دارم و اين نزد من از شگفتي هاى دوران ماست. و (شگفت) از گمراهى كه بر من خشم مى‏ گيرد چون به فرزندان وصىّ نزديك شدم».

هنگامى که امیرالمؤمنین(ع) درباره رفتن به صفّین براى جنگ با معاویه با کوفیان سخن مى گفت، عمرو بن حمق از جا برخاست و امام را مورد خطاب قرار داد و عرض کرد: «اى امیرالمؤمنین! ... من تو را به پنج خصلت دوست دارم؛ تو پسر عموى رسول خدا(ص) و وصىّ او و پدر ذریه رسول خدایى که در بین ما باقى مانده است و تو اسبق مردم به اسلام و از همه مهاجرین سهم بیشترى در جهاد دارى...».

محمد بن ابوبکر در نامه اى به معاویه چنین مى نویسد: «... پس چگونه ـ اى واى بر تو ـ خودت را در کنار على مى گذارى در حالى که او وارث رسول خدا و وصىّ او و پدر اولاد او است. او اول کسى است که پیامبر را متابعت کرده و آخر کسى است که رسول خدا به او عهد نموده است. حضرت او را خبر سرّى مى داد و شریک در امر خود مى نمود...».

عمرو بن عاص در نامه اى به معاویه چنین مى گوید: «...اما این که از من مى خواهى که تو را بر باطل کمک کنم و بر روى على شمشیر بکشم در حالى که او برادر رسول خدا(ص) و وصىّ و وارث او و اداء کننده دین او و عمل کننده به وعده او و همسر دختر او است...».

حضرت در گفتارى فرمود: «من برادر رسول خدا و وصىّ اویم». در جواب خوارج که به امام گفته بودند؛ تو وصیّت خود را ضایع کردى، فرمود: «شما به جهت رها کردن من کافر شدید نه این که من به جهت رها کردن شما کافر شده باشم». و نیز در اثناى خطبه اى فرمود: «...من خاتم اوصیایم». و نیز در جایى دیگر مى فرماید: «...هیچ کس از این امت به آل محمد قیاس نمى شود... آنان اساس دین اند... و براى آنان است خصوصیات حقّ ولایت و در میان آنان است وصیّت و وراثت».