قرآن در آيات اوليه سوره «قمر» با اشاره به موضوع شقّ القمر مي‌فرمايد: «رستاخيز نزديك گرديده و ماه شكافته شد و هنگامى كه نشانه اى [و اعجازى] ببينند روى مى گردانند و مى‌گويند سِحر شديدى است، آنها [پيامبر و آيات او را] تكذيب مى‌كنند و از هوس‌هاى خود پيروى مى‌كنند و هر كارى محفوظ و ثابت مى‌ماند [و جزاى آن دامنگير صاحبش مى‌شود]».
جمع قابل توجهى از دانشمندان اسلامی اعم از شيعه و اهل تسنن به مسئله «شقّ القمر» معتقدند؛ البته بعضى از دانشمندان در دلالت آيات مربوطه بر مسئله شقّ القمر ترديد دارند و معتقدند اين آيات ارتباطى به مسئله «شكافتن ماه» به عنوان يك «معجزه» ندارد. ضمن اینکه این مسئله نيز مانند مسئله «معراج» از دستبرد خيالبافان و جاعلان حديث مصون نمانده و پيرايه‌هاى فراوانى به آن بسته‌اند كه در هيچ يك از كتب احاديث شيعه و سنى نيامده و صرفاً ساخته عوام مى‌باشد.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202