این کتاب در 329 صفحه حاوی الواح و نوشته های بهاء است و یک سال بعد از فوت بهاء تحت نظر و با اصلاح دیگران به چاپ رسیده است. مطالب این کتاب، ادعاهای صرف و مفاهیم تکراری می باشد و استدلالهای آن سست و خنده آور است؛ به عنوان مثال خود را قیوم و باب را قائم دانسته و در بیان فرق این دو به حساب ابجد همزه را شش حساب کرده چون در کتابت شبیه هم می باشند! و... .