عبدالله بن عمر فرزند عمر بن خطاب و یکى از صحابه نام آور بود که نقش مهمى در حوادث دوران خلفاى سه گانه و روزگار بنى امیه داشت. اهل تسنن او را از بزرگترین فقها و حافظان احادیث نبوى مى دانند، تا آنجا که امام مالک در بیشتر احکام خود به او اعتماد کرده است و کتاب خود موطّأ را از روایات او پر کرده است. در زمان پیامبر(ص) او جوانى کم سن و سال بود که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود؛ لذا پیامبر(ص) اجازه ندادند که در غزوه خندق و جنگهای بعد شرکت کند. هنگامى که پیامبر در گذشت او نوزده سال بیشتر نداشت.