«شوق» آن است كه انسان را به سوي خدا بكشاند، نه اينكه هدف بهشت باشد. شوقي كه متعلقش باطل باشد، شوقي كاذب است. شوق صادق آن است كه تنها متوجه خداي سبحان باشد. به طوري كه ابتدا خدا مورد اشتياق و سپس مورد عشق قرار گيرد. فرق شوق و عشق اين است كه «شايق» به كسي مي ‏گويند كه ندارد و مي‏ طلبد و «عاشق» به كسي مي‏ گويند كه رسيده و آن را نگه مي ‏دارد. انسان تشنه‏ اي كه به دنبال چشمه مي ‏رود، مي‏ گويند: او مشتاق چشمه است. امّا وقتي به آب رسيد مي‏ گويند: كه او عاشق چشمه است.