امام زمان(عج) تنها با 313 تن از اصحابش دنيا را تسخير می كند؛ چون اولاً: اين افراد انسان هاى عادى نيستند. ثانياً: غلبه حضرت با تأييدات و حمایت های خداوند، صورت خواهد گرفت. ثالثاً: اراده حتمى خداوند بر پيروزى حضرت تعلق گرفته است. رابعاً: حصول چنين غلبه اي ممكن و عملى است؛ زيرا موقع ظهور، اوضاع و احوال اجتماعى و اخلاقى و سياسى كاملاً مساعد است.
«غيبت» و دوري حجّت خدا از بين مردم امري تازه و جديد نيست که در اين امّت آن هم درباره آخرين وصيّ پيامبر خاتم(ص) تحقق پيدا کرده باشد؛ بلکه سنتي الهي بوده که حتي در بين اديان و امت هاي گذشته نيز واقع شده است. ادريس نبی(ع) 20 سال از ميان امتش غايب شد و حضرت صالح(ع) مدتي از قومش غايب بود و حضرت ابراهیم(ع) از ابتداي ولادت تا سال هاي زيادي مخفي بود و... .
ايمان به حتميت ظهور منجى عالم در فكر عموم انسان ها وجود دارد و منشاء اين فكر يك رشته اصول قوى و متين است كه از سرشت و فطرت اصيل انسانى سرچشمه گرفته است؛ زيرا بشر فطرتاً طالب رسيدن به كمال در تمام زمينه هاى مربوط به خود است و او مى داند كه اين كمال، تنها در سايه حكومت عدل توحيدى تحقق مى يابد.
ضرورت تحقق «حكومت عدل جهاني» در دنيا به علت هاي مختلفي از جمله تحقق هدف غايى خلقت، گرايش فطرى به اين نوع حكومت، جايگزين شدن عدالت به جاي ظلم و فساد و فراهم شدن زمينه لازم براي سير كمالي انسان در سطح گسترده است.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَينِ فَلْيَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.
گريه کنندگان بايد بر کسى همچون حسين عليه السّلام گريه کنند، چرا که گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284