امام علی(ع) درباره شگفتيهای آفرینش در نهج البلاغه بیاناتی دارند؛ ازجمله اینکه: خداوند از درياى پهناور و موّاج [که از مواد مذاب و گازهای سوزان تشکیل شده بود] لايه خشك و جامدى آفريد [که تشکیل دهنده ی کرات و سیارات بود] سپس هفت آسمان به صورت طبقاتی آفرید، همه آنها به فرمان او و در اندازه اى كه او تعيين كرده بود قرار گرفتند، و زمينى به وجود آورد كه درياى عظيم و مسخّر شده اى آن را با آرامش حمل می کرد، و آبهاى جارى آن با اقتدار او ساكن شد، و امواجش آرام گرفت.

اوصاف «عزيز» و «حكيم» اشاره به علم و قدرت بى انتهاي خداوند دارد و غالباً در آياتى با موضوع تشريع احكام و بعثت انبياء و نزول قرآن آمده اند. خدا در تشريع قوانين و نزول قرآن، نياز انسان ها را بيان كرده است؛ چرا كه هم حكيم است و هم قدرت آن را دارد. گاه ذكر اين دو وصف براى اميد دادن به مؤمنان است، تا بدانند در حوادث و در برابر دشمنان تنها نيستند. لذا به حكم عزّتش كه مانعى در برابر اراده او نيست و به حكم حكيم بودنش كه از اسرار هستى و مصلحت و مفسده كارها باخبر است، بهترين نظام را برپا كرده است.

مشرکان زنده شدن مردگان را انکار کرده و می گفتند: «پدران ما را زنده کنید و بیاورید تا بر صدق گفتار شما گواهى دهند». در واقع آنان زنده شدن مردگان را حق نمی دانستند در حالی که پیدایش نخستین انسان از خاک، تحول هاى عجیب نطفه در رحم، آفرینش آسمان و زمین پهناور، زنده شدن زمین هاى مرده بعد از نزول باران، که در آیات قرآن به عنوان اسناد زنده اى بر امکان رستاخیز آمده، بهترین دلیل بر این معنى است.

خداوند درباره آفرينش آسمان مى‌ فرماید؛ «ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم». این تعبیر می تواند اشاره به جو زمین باشد. جوی که مانند حفاظی پولادین مانع نفوذ اشعه های مرگبار و برخورد اجرام آسمانی با زمین می گردد. دانشمندی به نام «فرانک آلن» می گوید: «جو زمین روزانه شر 20 میلیون سنگ آسمانی را رفع می کند، سنگ هایی که با سرعت 50 کیلمومتر در ثانیه بسوی زمین در حرکت اند، که حتی برخورد کوچک ترین شان با زمین انفجاری معادل نیروی ذرات اتمی ایجاد می کنند». حال اگر اين سقف نبود؛ آيا آرامشى در زمين وجود داشت؟