خدا در قرآن به عنوان «خَيْرُ النّاصِرين» توصيف شده است؛ زيرا يارى كننده واقعى كسى است كه توانايى يارى كردن در برابر دشمن را در هر زمان و مكاني دارد، ياورى كه مغلوب نمى شود و هيچ قدرتى در برابرش تاب مقاومت ندارد. هم چنين آگاهى كامل از توطئه هاى دشمنان و از نقاط ضعف ديگران دارد و هرگز انتظارى در مقابل این يارى خود ندارد. اين اوصاف تنها در ذات خدا جمع است، در حالى كه ياوران ديگر فاقد اين اوصاف اند. اگر هم كسى بتواند مختصر يارى نسبت به ديگرى كند تنها در اين دنيا است و ياور واقعي در دنيا و آخرت خداوند است.

واژه «نصير» و «ناصر»، از ماده «نَصْر» به معنى انجام خير و اعطاى آن است. اين واژه، هنگامى كه به عنوان وصفى از اوصاف الهى به كار مى رود اشاره به كمك هاى بى دريغ او نسبت به تمام بندگان است. آری انسان از لحظه ورود نطفه به رحم از امدادهاى الهى بهره مى گيرد و با مدد او مراحل تكامل را تا زمان تولد به سرعت طي مي كند و پس از آن محبت مادرى، فراهم شدن شير و .... تا رسيدن به حد بلوغ همه در سايه لطف خداوند قرار دارد. اگر نصرت و يارى «خَيْرٌ النّاصِرْين» نباشد، هيچ انسانى از اين خطرات عظيم جان سالم بدر نمى برد.