در این که هم صدا شدن کوه ها و پرندگان با داود(ع) به چه صورت بوده، در میان مفسران گفتگو است؛ 1 ـ این صداى جذاب داود(ع) بود که پرندگان را به سوى خود جذب مى کرد. 2 ـ این تسبیح یک نوع تسبیح توأم با درک و شعور است که در باطن ذرات عالم وجود دارد. 3 ـ منظور همان «تسبیح تکوینى» است، چرا که هر موجودى نظامى بسیار دقیق و حساب شده دارد و این نظام از خداوندى حکایت مى کند که داراى تمام صفات کمال است. البته هر سه تفسیر باهم قابل جمع اند.