از احادیث چنین بر مى آید که در زمان سلیمان(ع)، گروهى به عمل سحر پرداختند، «سلیمان» دستور داد تمام نوشته ها و اوراق آن ها را جمع آورى و در محل مخصوصى نگه دارى کنند. پس از وفات سلیمان(ع) گروهى آنها را بیرون آورده و شروع به اشاعه سحر کردند. بعضى گفتند: سلیمان(ع) اصلاً پیامبر نبود، بلکه به کمک همین سحر و جادوگرى ها، امور خارق العاده انجام مى داد! گروهى از بنى اسرائیل هم از آنها تبعیت کردند. لازمه این گفتار یهود تکفیر سلیمان(ع) بود. خداى متعال در آیه 102 سوره «بقره» به آنها پاسخ مى گوید.

درباره هاروت و ماروت افسانه های عجیبی درست کرده اند؛ اما آنچه به واقعیت نزدیک تر است این است که این دو فرشته، به شکل انسان مأمور شدند تا به سرزمین بابل که سحر و جادوگری رونق داشت بروند و عوامل سحر و ابطال آن را به مردم یاد دهند تا آنان، خود را از شر ساحران نجات دهند. در این بین برخی سوء استفاده کردند و تلاش آن دو فرشته هم برای هشدار به مردم در مورد  کفرآمیز بودن تعالیم سحر، نتیجه ای نداشت و این خود باعث خسارت به مردم شد.

آیه 102 سوره بقره، به این تهمت یهود پاسخ مى گوید و می فرماید: سلیمان هرگز به سحر توسل نجست و این برخی انسان های طغیانگر بودند که از اوراق جادوگری و تعلیماتی که هاروت و ماروت، دو فرشته خدا، در زمینه ابطال سحر به مردم داده بودند، سوء استفاده می کردند.