امام علی(ع) در آغاز خطبه 203 نهج البلاغه به مسئله مهمّى درباره حقيقت دنيا و آخرت اشاره مى كند كه غفلت از آن مايه اكثر بدبختيهاى انسان است. ایشان مى فرمايد: «اى مردم، دنيا تنها سراى عبور و آخرت خانه جاودانه است، حال كه چنين است از اين گذرگاه خود براى محل استقرار خويش، توشه برگيريد». در سایر روایات نیز درباره دنیا تعابیری مانند: پل، مزرعه آخرت و ... بکار رفته که همگی بیان کننده فانی بودن آن است.

«صراط» پلى است بسيار باريك و خطرناك كه در مسير بهشت و بر روى دوزخ قرار گرفته و تنها راه ورود به بهشت، عبور از روي آن است. از بعضى روايات نيز استفاده مى شود كه صراط از درون جهنّم مى گذرد و گروهى از نيكان و پاكان چنان به سرعت از آن مى گذرند كه گويى شعاع برقند! و گروهى مانند يك اسب سوار تيزرو از آن می گذرند و گروهى همچون افراد پياده و گروهى با دست و زانو از اين گذرگاه، رد مي شوند؛ اما گروهى نيز هستند كه توان عبور ندارند و در اثناى راه از روي آن سقوط مى كنند و به دوزخ مي افتند.

« مرگ» از منظر قرآن، یک امر وجودى است، انتقالی است از جهانى به جهان دیگر، لذا قرآن از «مرگ» به «توفّى» تعبیر می کند، که به معنى دریافت روح از تن، به وسیله فرشتگان است. امام سجاد(ع) در این باره می فرماید: «مرگ براى مؤمن، مانند کندن لباس چرکین و پر حشرات است، و گشودن غل و زنجیرهاى سنگین، و تبدیل آن به فاخرترین لباس ها است». هم چنین امام حسین(ع) در روز عاشورا به اصحاب خود فرمودند: «شکیبائى کنید مرگ، تنها پلى است که شما را از ناراحتى ها و رنج ها به باغ هاى وسیع بهشت و نعمت هاى جاودان منتقل مى کند».

هر کس سوره آل عمران را بخواند به تعداد آیات آن، امانى بر پل دوزخ به او مى دهند و کسى که سوره بقره و آل عمران را بخواند، در روز قیامت همچون دو ابر بر سر او سایه مى افکنند.