تعزير تعليقى آن است كه قاضى با توجّه به عوامل تخفيف و تشديد مجازات در مجرم، حكم وى را صادر كند؛ مثلا او را به پنجاه ضربه شلاّق، يا يك سال زندان، يا فلان مبلغ محكوم نمايد، ولى آن را معلّق بر ارتكاب مجدّد جرم، و عدم توبه بعد از مدّت معيّنى مثلا يك سال كند، و اگر پس از آن مدّت توبه نكرد و مجددّاً مرتكب جرم شد، آنگاه دستور اجراى مجازات را صادر كند، در غير اين صورت مجازات لغو گردد.
گروهی از روایات میزان محدودی برای تعزیر معرفی نموده است؛ مانند روایت امام کاظم(ع) که در پاسخ سؤال اسحاق بن عمّار در مورد مقدار تعزير مى فرمايد: «مقدار آن ده شلاّق و خرده اى است؛ بين ده ضربه تا بيست تازيانه». روايات در این باب تمام تعزيرات را مقيّد به عدد خاصّى مى كند.
ایشان معتقد است نمى توان در گناهان صغيره مجرمين را تعزير كرد؛ زيرا نه در سيره حضرات معصومين(ع)، و نه فقهاى اسلام، نديده ايم كه مردم را در تمام گناهان صغيره شلاّق بزنند. پس تعزير فقط در گناهان كبيره جارى مى گردد. ضمن اینکه طبق آنچه در آيه 31 سوره نساء آمده، خداوند متعال گناهان صغيره را مى بخشد و وقتى كه خداوند گناهان صغيره را مورد بخشش قرار مى دهد، چگونه مى توان در مورد آن تعزير كرد؟
تعبيرات و كلماتى در فتاواى فقها يافت مى شود كه در بدو نظر تعزيرات را اختصاص به شلاّق مى دهد، يا تصريح در اين مطلب دارد. اين تعبيرات از برخى روايات نشأت گرفته كه مى توان روايات مزبور را در سه گروه خلاصه كرد: 1- رواياتى كه تعزير را كمتر از حد مى داند. 2- رواياتى كه عدد خاصّى معيّن كرده است. 3- رواياتى كه از تعزير به كلماتى مانند «ضرب»، «جلد» و «سوط» تعبير كرده است.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.
نزد هر کس که از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 285