در كتاب «جاماسبنامه» به نقل از زرتشت آمده: «مردى از سرزمين تازيان از ذريه هاشم خروج خواهد كرد، او مردى بزرگ سر، با جسمى عظيم، ساقى طولانى، بر دين جدش و با لشكرى فراوان رو به ايران خواهد نمود، زمين را آباد كرده و آن را پر از عدل و داد خواهد نمود». كتاب «زند بهمن يسن» نيز او را «خردشهر ايزد» و «سوشيانس» معرفی كرده است.
در جنگ صفين هنگامی که معاويه احساس خطر کرد، ضمن نامه ای خطاب به امام على(ع) نوشت: گمان می کنم اگر مى دانستیم در این جنگ بین ما چه روی می دهد، هرگز با هم نبرد نمی کردیم. پس برای اینکه افراد بیشتری کشته نشوند، حکومت شام را به من بده تا مصالحه كنيم، ما همه فرزندان عبدمناف هستيم و برهم برترى نداریم. امام با رد درخواست معاویه و بیان دلیل و فلسفه نبرد با او و شرح حسب و نسب خویش، پاسخ نامه معاویه را دادند.
امیه فرزند عبد شمس برادر زاده ی هاشم بود. او که به عمویش شدیدا حسادت می کرد عمویش را مجبور کرد با او توافقی انجام دهد که هرکس در آن پیروز شود زمام امور را به دست گیرد و هاشم شرط کرد هر کس محکوم شود مکه را به مدت 10 سال ترک کند. امیه محکوم شد و به سرزمین شام رفت. این قضیّه علاوه بر آن که ریشه دشمنى هاى این دو طایفه را به خوبى روشن مى کند، علل نفوذ امویان را در منطقه شام نیز مشخّص مى سازد.
بسیاری از مسیحیان علی(ع) را ستوده و در رثاى او چکامه سروده اند، از جمله آنها زینبا ابن اسحاق رَسْعَنى موصلى نصرانى است که گفته: «من دوستدار هاشم هستم و ملامت هیچ ملامت کننده اى مرا درباره على به شکّ نمى اندازد. برخى مى گویند: براى چه مسیحیان و خردمندانِ عرب و عجم، على و خاندانش را دوست دارند؟ به آنها گفتم: من چنین مى پندارم که محبّت آنها در دل تمامى موجودات حتّى حیوانات جاى گرفته است».
وی در فضائل اهل بیت(ع) سروده: «آفرین بر آن درختى که در بهشتِ جاویدان روییده... مصطفى ریشه، فاطمه شاخه، و آقاى انسان ها على، لقاح آن درخت هستند و دو فرزند پیامبر(ص)که از دودمان هاشمند، ثمره و میوه آن درخت مى باشند و شیعیان برگ هایى هستند که اطراف آن میوه ها جمع شده اند. این فرموده رسول خدا است که راویان، در خبرى عالى آن را گفته اند...».
اهل بیت(ع) در مواقع مختلف با صراحت تمام ایمان و اسلام ابوطالب(ع) را اعلام کرده اند و در مقابل کسانى که در این باور با آنها مخالفت مى کردند، جبهه مى گرفتند. على(ع) می فرماید: «به خدا سوگند پدرم و جدّم عبدالمطّلب و هاشم و عبد مناف هرگز بُتى نپرستیدند».
الإمام علىٌّ(عليه السلام)
کيفَ يَعْملُ للآخِرةِ المَشْغولُ بالدُّنيا؟!
کسى که سرگرم دنياست، چگونه مى تواند براى آخرت کار کند؟
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 58