آیه 275 سوره «بقره» جزای ربا خواران را خلود در جهنم بیان می کند، درحالی که این عذاب مخصوص كسانى است كه بى ايمان از دنيا می روند. پاسخ این اشکال به دو صورت بیان شده است: 1- گناه ربا خواری چنان عظیم است که موجب می شود ربا خواران بی ایمان از دنیا بروند. 2- خلود را به معنای «جاودانگی» نگیریم، بلکه به معنای زمان بسیار طولانی در نظر گرفته شود.

در قرآن آمده که داوود(ع) براى کارى که از وى سرزده بود استغفار کرد و خداوند او را بخشید. این عفو الهى دلیل بر این است که گناهى از او سرزده بود و این با مقام عصمت او سازگار نیست. اما با توجه به آیات قبل آن، متوجه می شویم که این استغفار مربوط به ترک اولایی که ایشان در مورد قضاوت بین دو برادر انجام داده بود، می شود و آن عجله در قضاوت بود، اما نه عجله اى که برخلاف واجبات موازین قضا باشد.

ذکر «مغفرت وسیع» پروردگار و «عقاب شدید» او، در واقع براى قرار دادن همگان در خط میانه «خوف» و «رجاء» است، که عامل مهم تربیت انسان مى باشد، نه هرگز از رحمت خدا مأیوس شوند، هر چند جرمشان سنگین باشد، و نه هرگز از مجازات او خود را در امان بدانند هر چند گناهانشان خفیف باشد.