همان گونه که دلائل عقلى و منطقی به انسان جهت مى دهد، در درون جان او نیز امیال و جاذبه هایى وجود دارد که گاهى آگاهانه (فطرتها) و گاه ناخودآگاه (غرایز)، براى او تعیین جهت مى کند و فلسفه وجودى آنها این است که، در مسائل حیاتى، انسان همیشه نمى تواند به انتظار عقل بنشیند؛ اگر انسان می خواست براى خوردن غذا، یا آمیزش جنسى، از منطق «لزوم بدل ما یتحلل» و یا «لزوم تداوم نسل از طریق توالد و تناسل»، الهام بگیرد، باید مدت ها پیش از این، نسل او منقرض شده باشد.