امام در نامه 11 «نهج البلاغه»، هفت فرمان مهمّ جنگى براى آرايش صحيح لشكر و پيروزى بر دشمن صادر نمودند: «لشكرگاه را جلوى تپه ها يا دامنه كوه ها يا كنار نهرها قرار دهند، پيكار با دشمن از يك سو يا دو سو باشد، ديدبان هايى بر قلّه كوه ها و روى تپه ها و بلندى ها باشند تا دشمن از محل خطر يا مورد اطمينان حمله نكند، مقدمه لشكر چشم هاى لشكر و چشم هاى مقدّمه، نيروى اطلاعاتى لشكرند، از پراكندگى و تفرقه بپرهيزند، و هنگام توقف و كوچ، همه با هم پياده شوند و كوچ كنند، و هنگام شب، نيزه داران به صورت دايره اى در اطراف لشكر باشند، و خوابشان بسيار سبك و كوتاه باشد».

همان گونه كه خداوند متعال در مورد يهود و نصارا مى فرمايد: «هرگز يهود و نصارا از تو راضى نخواهند شد، تا [به طور كامل، تسليم خواسته هاى آنها شوى، و] از آيين [تحريف يافته] آنان، پيروى كنى» مستكبران عالم نیز دست از ايذا و آزار مسلمانان برنمى دارند و هر زمان كه مسلمانان يك گام عقب نشينى كنند آنها يك قدم جلوتر مى آيند. آری آنها زمانى از ما راضى خواهند شد كه با اسلام خداحافظى كنيم.

اصلِ استفاده از سلاحِ تهديد براي اجبار مردم به جهاد كار صحيحي است و حكومت اسلامى چنين حقي دارد؛ ولى اين كار تَبَعات زيادى دارد كه احياناً به خلاف شرع منجر مى شود كه نمونه آن، كار «حَجّاج» بود كه گناهكار و بى گناه را از دم شمشير گذراند. علاوه بر اين، این کار بذر بدبينى را نسبت به قوانين الهى و احكام اسلام در دلها مى پاشد و سبب ارتداد و پشت كردن آنها به اسلام و قرآن مي شود.