وى از ياران على(ع) بود و در تمام جنگ هاى آن حضرت شركت داشت. او مردى بزرگوار، شجاع و قارى قرآن بود. او قبل از شهادت مسلم بن عقيل در بين راه به امام حسين(ع) پيوست. نافع، نامش را روى تيرهاى خود می نوشت و آنها را مسموم كرده و پرتاب مى نمود. هنگامى كه تيرهاى او تمام شد، شمشير خود را از غلاف كشيد و حمله كرد. سپاه ابن سعد به صورت دسته جمعى بر نافع يورش برد و در حالى كه بازوان وى شكسته شده بود، او را اسير نمودند و نزد ابن سعد بردند و در آنجا شمر او را به شهادت رساند.

از چهره هاى برجسته شيعه و مردى سخنور و شجاع و از قاريان و حافظان قرآن بود و چون مردى فصيح بود امام(ع) او را به عنوان نماينده خويش نزد عمر بن سعد مى فرستاد. او در روز عاشورا پس از گرفتن اذن جهاد از امام(ع)، به سوى دشمن شتافت و پس از كارزارى خونين به فيض شهادت نايل آمد.

«حق تلاوت»، یعنی قاری، قرآن را به عنوان یک کتاب عمل و یک برنامه کامل زندگى بپذیرند. طبق روایتی از امام صادق(ع)، خواندن الفاظ و اندیشه در معانى و درک مفاهیم این کتاب، مقدمه ای براى عمل به آن است.