بسيارى از اصول معارف مذهبى مسيحيت، مخصوصاً عقيده آنها درباره خدا و شخص عيسى و توحيد و تثليث، بسيار گنگ و مبهم است و سرچشمه و علّت اساسى اين موضوع دو چيز است: يكي اين‌كه مسيحيّت با گذشت زمان دستخوش تغييرات و تحوّلات فراوانى شده است و دوم اين‌كه چون بخشى از اعتقادات آنها قيافه قرون وسطايى و غير منطقى داشته و در عصر حاضر قابل قبول نبوده است به ناچار آن را به صورتى روزپسند درآورده‌اند.

انسان هنگامى كه قدم در يك محيط تازه مى گذارد همه چيز برایش مبهم و سؤال برانگيز است، كه دوران آن در بعضى كوتاه و در بعضى بعكس طولانى و ناراحت كننده است. او مي كوشد به كمك انديشه و فكر، اين پرده هاى ابهام را بشكافد و اسرار پشت پرده را ببيند. اين محيط نو و تازه هنگامى آغاز مى شود كه انسان وارد مرحله «بلوغ» مى گردد، در چنين زمانى هر كس جهان را با ديد تازه اى مي نگرد و طبعاً پرسشهاى گوناگونى براى او پيدا مي شود، بنابراين از پيدايش اينگونه پرسشها هرگز ناراحت نشويد بلكه به استقبال آنها بشتابيد.

«برنامه ريزى» باید دقيق و روشن و خالى از ابهام و كلّى گوئى باشد؛ و نيروها، وسائل مورد نياز و هزينه های لازم، پيش بينى شده و زمانبندى مورد توجّه قرار گيرد كه وقت زیاد یا کم نباشد. ضمنا حوادث پيش بينى نشده در نظر گرفته شود تا اگر در عمل به مشکل برخوردیم به بن بست نرسیم. دقت و مطالعه در سیره معصومین(ع) نشان می دهد که از این روش بسیار بهره جسته اند، به عنوان مثال: جریان جنگ احزاب و مسأله حفر خندق، با امکانات و وقت کم، نشان از ظرافت پيامبر(ص) و دقت ایشان در برنامه ريزى دارد.