اولياي الهي نوراني ‏اند؛ وقتي در بين مردم راه مي ‏روند، نورافشاني مي ‏كنند؛ راه رفتن، حرف زدن و عمل و رفتارشان، نور است و انسانی كه با آنها مي ‏نشيند به ياد خدا متذكّر مي ‏شود. اولياي الهي حرف مي ‏زنند نه اينكه ساكت باشند؛ ولي در تنهايي، ساكتند و سكوتشان فكر است. در جمع، يا به سؤالات جواب مي‏ دهند يا مسئله ‏اي طرح مي ‏كنند. اولياي الهي وقتي به جهان مي‏ نگرند، نظرشان با نظريّه توحيدي همراه است؛ عبرت مي ‏گيرند و عبرت گرفتن يعني عبور از صفات بد به صفات خوب.