قرآن به ما می گوید: تعامل با دیگران باید از طریق بحث هاى منطقى و اندرزهای نیکو باشد و هرگز اجازه نمى دهد کسى مخالف خود را به عناوین؛ جاهل، مشرک، اعداءالله و... خطاب کند و یا اختلاف نظرها سبب نزاع، درگیرى و خونریزى گردد. اما وهّابى هاى متعصّب، در مقابل این منطق عاقلانه و عادلانه، معتقدند باید برداشت خود را در مسأله «شرک و توحید» بر دیگران تحمیل کرد، اگر چه از طریق تهدید به قتل و خونریزى و غارت اموال باشد.

توصیه به علماى معتدل وهابی این است که در اصول وهابیت بازنگری کنند تا فاصله را با سایر مسلمانان کم کنند و باعث سوءاستفاده دشمن نگردند و این اقدامات را پیشنهاد می کنیم: دست برداشتن از متهم ساختن مسلمین به شرک و کفر به خاطر اجتهاداتی ناصواب، محکوم کردن خشونت های خون بار مذهبی که به دست همفکرانشان روی می دهد و موجب بدنامی مسلمانان می شود، گفتگوی منطقی با علمای اسلام دور از هرگونه اهانت و تهمت، مبادله کتب و طلاب با سایر مذاهب اسلامی، دست برداشتن از مطلق نگری های برآمده از اجتهادهای غیرصحیح.

وهابیون با استناد به آیاتی از قرآن توضیح خاصی از معنای دعا ارائه می دهند و دعا را به معنای عبادت در نظر می گیرند؛ لذا هر گونه توسل را شرک می دانند. اما دعا در قرآن غیر از معنای عبادت، به معنای فراخواندن و دعوت به سوی ایمان و خدا، یا تقاضای حاجت نیز به کار رفته است. بدیهی است تقاضای حاجت از دیگران فقط وقتی همراه با اعتقاد به استقلال شخص توسل شونده در تاثیر و قضای حاجت همراه باشد موجب شرک است، اما آنجا که دعا کننده مسبّب الاسباب را خدا مى داند عین توحید و ایمان به مشیّت مطلقه الهیّه است.