هر مکلفی برای اینکه ذمّه اش از احکام الهی فارغ شود، باید ابتدا آن احکام را بشناسد. شناخت این احکام یا از راه «اجتهاد» مقدور است یا «احتیاط» و یا «تقلید». اجتهاد در دین نیازمند احاطه بر منابع دینی و مسلط بودن به علومی متنوع است که فراگیری همه آن برای همه مردم امکان پذیر نیست؛ زیرا موجب صرف زمان بسیار زیادی است و بدیهی است که در چنین وضعیتی توصیه عمومی به اجتهاد موجب معطل شدن سایر امور می شود. گام نهادن در راه احتیاط نیز مستلزم سختی ها و دانش هایی است که کم از سختی های اجتهاد ندارد. بنابراین در فراگیری احکام دین وظیفه عقلایی مردم عادی همچون سایر رشته های علمی رجوع به متخصّص است؛ این حکم عقل و سیره عقلاست.

«احتیاط واجب»، حکم احتیاطی بدون فتوا است و مکلّف یا باید به آن احتیاط عمل کند، یا به فتوای مجتهد دیگر رجوع نماید.

«احتیاط مستحب»، احتیاطی هست که همراه با یک فتوا می آید و مکلّف بین عمل به حکم احتیاطی یا عمل به فتوا مخیّر است و حق رجوع به مجتهد دیگر را ندارد.