«ذکر» عاملی برای توجه به خدا می باشد و موجب شرح صدر، نورانیت قلب و محبت الهی می شود. نعمت به وسیله محبت و محبت بر اثر مداومت بر سختی ها بدست می آید. امور مادی مانع انس و محبت خدا می شود و انسان هر گاه نفسش عادت به ذکر کرد مانوس با آن و سپس مطیع خدا می شود و خداوند هم مدح وی می کند. خدا را باید در هر حالی؛ پنهانی و آشکار یاد کرد، در روایات برای دوری از شیطان و برطرف شدن زنگار و ظلمت و قساوت قلب ذکر خدا توصیه شده است. آری ذکر خدا موجب برکت است و باعث می شود خدا هم از او یاد کند.

به اعتقاد فیض کاشانی عاقبت بد دو گونه است. 1- انسان موقع مرگ دچار شک می شود و این شک حجاب بین او و خدا می شود و در نتیجه باعث عذاب دائمی شخص می گردد. 2- در لحظه مرگ علاقه زیاد به امور مادی و دنیوی از خود نشان می هد که این حالت باعث دوری از خدا می شود؛ زیرا قلبش در همان حالتِ حُبّ دنیا باقی می ماند و موجب عذاب و حسرتش می شود. تنها، کسی كه عمل صالح و محبت الهی داشته باشد می تواند در موقع مرگ از این بد عاقبتی نجات پیدا کند.